Genç adam iyi bir dağcı idi. Birgün cesaretini toplayarak bir dağ tırmanıcı grubuna katıldı.
Tırmanacakları yere vardıklarında, neredeyse duvar gibi dik, büyük ve kayalık bir yamaç çıktı karşılarına. Bütün korkularına rağmen, genç azimliydi. Emniyet kemerini taktı, ipi yakaladı ve kayanın dik yüzüne tırmanmaya başladı.
Bir süre tırmandıktan sonra, nefeslenebileceği bir oyuk buldu. Orada asılı dururken, gruptan yukarıda ipi tutan kişi dalgınlığa düşerek ipi gevşetiverdi. Aniden boşalan ip, hızla gencin gözüne çarparak lensinin düşmesine sebep oldu.
Lens çok küçüktü ve bulunması neredeyse imkânsızdı. Lens, yamacın ortasında bir yerlerde kalmıştı ve genç artık bulanık görüyordu. Ümitsizlik içindeki genç dağcı, lensini bulması için Allaha duâ edebilirdi yalnızca... Ve içten içe düşünüp duâ etmeye başladı.
“Allahım! Sen bu anda buradaki bütün dağları görürsün. Bu dağlar üzerindeki her bir taşı ve yaprağı bildiğin gibi, benim lensimin yerini de biliyorsun. Onu bulmama yardım et!..”Patikalardan yürüyerek aşağı indiler. Aşağı indiklerinde, tırmanmak üzere oraya doğru gelen yeni bir grup gördüler. İçlerinden biri; “Aranızda lens kaybeden var mı?” diye bağırdı.
Gencin sonradan öğrendiğine göre, lensi bir karınca taşıyordu ve karınca yürüdükçe yavaşça kayanın üzerinde hareket edip parlayan lens birinin dikkatini çekmişti.
Eve döndüklerinde dağcı genç, lensini nasıl bulduklarını babasına anlatacak ve bir karikatürcü olan babası da ağzıyla lens taşıyan bir karınca resmi çizerek karıncanın üzerindeki baloncuğa şunları yazacaktı:
“Allahım! Bu nesneyi ne sebeple taşıdığımı bilemiyorum. Bunu yiyemem ve neredeyse taşıyamayacağım kadar ağır. Ama istediğin sadece bunu taşımamsa, senin için taşıyacağım...”
