Kent'in kenar mahallelerinde, yaşayan çocukların kış oyunlarıydı,
Bir zamanlar bu boş arsalara yağan kar..
Şimdi yerinde benotlaşmış duygu dolu insanlar..
Ve melankolik mahzun binalar var..
Nerede benim portakal, limon kokan bahçelerim..
Protokoller sonuçu son bulmuş doğa, doğal sevgilerim..
Hep aynı oyuncak.. Hikaye.. Hep aynı masal..
Avutmuyor beni yapmacık, yapay parklar...
Kış geldi yine.. Kar mı yağdı gözümüze, gönlümüze..
Gökten!. Kar topu mu düştü, yüreğinize yoksa çocuklar!..
