Desem ki
vakitlerden bir Nisan akşamıdır,
Rüzgarların en ferahlatıcısı senden
esiyor,
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini,
Ormanların en kuytusunu
sende gezmekteyim,
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını,
Toprakların en
bereketlisini sende sürdüm,
Sende tattım yemişlerin cümlesini.
Desem ki sen benim için,
Hava kadar
lazım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir şeysin;
Nimettensin,
nimettensin!
Desem ki..
İnan bana sevgilim inan,
Evimde şenliksin,
bahçemde bahar;
Ve soframda en eski şarap.
Ben sende yaşıyorum,
Sen
bende hüküm sürmektesin.
Bırak ben söyleyeyim güzelliğini,
Rüzgarlarla,
nehirlerle, kuşlarla beraber.
Günlerden sonra bir gün,
Şayet sesimi
farkedemezsen ,
Rüzgarların, nehirlerin, kuşların sesinden,
Bil ki
ölmüşüm.
Fakat yine üzülme, müsterih ol,
Kabirde böceklere ezberletirim
güzelliğini,
Ve neden sonra
Tekrar duyduğun gün sesimi
gökkubbede,
Hatırla ki mahşer günüdür,
Ortalığa düşmüşüm seni
arıyorum...
