Aşk; her zaman acı çekmek değildi bizim için. İnkâr edemem çok güzel günlerimiz de oldu. Beraber geçirdiğimiz her an’ı da hatırlıyorum. Dokunduğumuz şeylere kendimizden bir parça verir, çocuklar gibi şehrin siluetiyle oynardık. Sokaklarının ellerinde kırmızı ojeleri olmasa da, caddelerine sandaletleri seninkiler kadar yakışmasa da, bu yüzden bu kent sana çok benziyor. Ama artık aşkın öteki yüzünü yaşıyoruz. Evet, şimdi canım tırnaklarımdan çekiliyor. Yine de hiç yabancı gelmiyor, hiç koymuyor bu bana. Kızdığın zaman suskunluğunu bağrımda taşırdım, şimdi de sensizliği göğsüme sarıyorum.
Saklı kentim… Yeter ki is kokan dudaklarımdan rahatsız olma!
Kim bilir; bir gün yine bu şehirde imkânsızı hiçe sayıp karşılaşırsak ve adımların adımlarıma yalpalarsa yanındakine aldırma. Müstehcen gözlerini göz hizama getir. Biz her zaman kaçak suçlular gibi yüreğimizde prangalarla yaşadık. O gün geldiğinde bir kez olsun beni kırmadan zincirlerini kır. Biliyorsun; cennetim ayaklarının altında değil bakışlarındaydı. Aksi olsa gidişin beni cehennem çukurlarına atmaz ve tenimi her zerresine kadar yakmazdı! Eksik kalanlarımıza rağmen ben seni aklımdan çıkarmıyorum. Yaşanmamış neyimiz varsa gözümü kırpmadan keşkelerimin taburesine çoktan vurdum. Çığlıklar arasında ölüşleri öpüşlere çevirmeyi öğrendim. Sende hiçbir zaman pişman olma. Unutma sevgilim; sen benim iyi ki diyebildiğim tek doğrumsun. Bu yüzden başını eğme, başımı eğdirtme.
İlk sözüm ise hâlâ son sözümün kehanetidir.
Seni çok ‘’………….’’
