Vakit namazlarını sürekli cemaatle, camide eda eden, Allah'a yürekten bağlı, çok duru gönüllü bir adam varmış...
Ama evi, nehrin öbür tarafında olduğu için her vakit namazında, salla nehri geçmek epey vakit alıyormuş.
Bir gün, gittiği camide bir vaaz dinlemiş... Hoca diyormuş ki;
-"Allah'a öyle inanıp öyle dayanacaksın, öyle güveneceksin ki her işin kolaylıkla hallolsun... Bismillah de gir suya! Yürü git..." diye birde örnek vermiş...
Adam bunu duyunca bir sevinmiş bir sevinmiş ki..
-"Oh! demiş. Kurtuldum artık saldan, vakit kayıplarından... Bismillah der geçerim karşıya..."
Sevincinden içi içine sığmıyormuş...
Aynı zamanda da hocaya kızmaktaymış, neden şimdiye kadar bunu söylemedi diye...
Dediği gibi de yapmış. çıkmış camiden, gelmiş nehrin kıyısına; "Bismillah" demiş ve yürümüş geçmiş...
Artık karısı da kendisi de çok mutluymuş bu yüzden.
Bir gün hanımı demiş ki;
-"Yarın o hocayı al gel yemeğe! Bak o kadar iyiliği dokundu sana..."
-"Olur" demiş adam...
Ertesi gün camiden çıkınca, hocayla anlaşmışlar eve gidecekler.
Hoca; "Bir sal bulalım!" deyince adam şaşırmış ve;
-"Ne salı hocam? Sen demedin mi Bismillah de yürü git! Ben o günden beri öyle yapıyorum. Hadi geçelim..."
Hoca hayret içinde, hatta dehşet...
Neden sonra titrek yüreğiyle, melûl mahzun bakmış adama ve;
-"Ah!" demiş...
-"Keşke benim imanım da, senin ki gibi "acaba"sız olsaydı. Bende senin gibi yürü giderdim..."
Toplam Yorum 0
