Hayata hep bir köşesinden baktım ben
Ve hep o köşesinde kaldım hayatın
Ne yaşayabildim coşkuyla
Ne de ölebildim sessizce
Oysa hayatın ortasında zannederdim kendimi
Sokaktaki çocuk olurdum yüzündeki kirler
Masum ama ezik bir geçmişle
Avludaki çeşme olurdum
Suyumdan kana kana içerdi insanlar
Yaz sıcağının kavurmuşluğunda
Kaldırımlar olurdum
Ayak izleri taşırdım yüreğimde
Yollar olurdum, kervansaraylar
Nice yolcular ağırlar, uğurlardım
Belki kavuşmalara belki ayrılıklara
Sonra uçsuz bucaksız ovalar olurdum
Tarlalar, bahçeler, bağlar olurdum
Nice güzel meyveler yetişirdi bahçelerimde
Bir elma uzatırdım çocuklara
Kokum sinerdi üzerine
Çocuğun yüzündeki mahcup tebessüm olurdum
Gülümserdim hayata doyasıya gülümserdim
Acılarımı içimde yaşayıp gömerdim karanlıklara
karanlıkları yaşardım
Karanlık sularında dolaşırdım yalnızlığımın
Fırtınalarını yaşardım sığ sularında ömrümün
Kasırgalar, hortumlar savururdu beni bana
Ben hayatımın köşesine hapsolup yaşardım
Hayata hep bir köşesinden baktım ben
Ne ne doyasıya sevebildim
Ne doyasıya ölebildim
Sırılsıklam olmuşken acılarımdan
Bir gökkuşağı aradım yağmurlarımda
Arayışlarım yaşayışlarımın tek sebebi oldu çoğu zaman
Hayata hep bir köşesinden baktım ben
Ve hep o köşesinde kaldım hayatın
Ne yaşayabildim coşkuyla
Ne de ölebildim sessizce...
Toplam Yorum 0
