Ben senin kalbini, sen benimkini yurt bildikten sonra, ülkelerimiz ayrı olmuş ne farkeder. Ben sende yaşıyorum, mevsimlerden ve zamandan habersiz, sen bende hüküm sürüyorsun... Orada mevsim yaz olmuş,hazana dönmüş bize sarsıntı vermiyor. Kalbimin aynasını sana tuttuğumda mesafeler yitiyor ve bütün görkeminle beliriyorsun...Seni gönül aynamdan görebiliyorsam, ayrılıktan, yurtsamadan söz etmenin anlamı yok. Ayrılık pekiştiriyor sevdamızı. Sen orada benim için, ben burada senin için yaşıyorum.
Mesafelerin aşkı çoğalttığını senden öğrendim ben. Sevda üstüne ne biliyorsam sen öğrettin. Ruhlarımız birlikte yürürken keşfettik aşkın bütün girdaplarını. Ben düşünce sen tutup kaldırdın;özleyince ayrılığın daha bir koyusuyla tanıştırdın beni. Ayrılıklar içinde buluşmayı, uzağı yakın etmeyi ve böylece daha çok, daha çok sevmeyi öğrendim... Ve anladım, insan kendi başına sürüklüyor aşkı, kendi ellerinde taşıyor bir kor gibi. Bir gün aşkın ellerinde kor kesileceğini, yanacağı; taşıdıkça, çoğaldıkça daha koyusuna ereceğimizi sen söylemiştin. Şimdi yanan, kavrulan ellerimiz değil, yüreğimiz... Kavrulukça aşka olan ihtiyacımız artıyor. Tek başımıza, onurlu ve muhteşem bir coşkuyla arıyoruz birbirimizi, yani aşkı...
Sana haksızlık etmemeliyim... Ayrılık acılardan ben de yakınıyorum. Bir bilsen, olmadık işlere vuruyorum kendimi. Anlamsız avuntular icat ediyorum kendime. Şaşırıyorum, ben mi gurbetteyim sen mi sıladasın? Yurtsayan mevsimleri uzaktan seyraden hangimiz? Bir aşk hatırası bulmak için geceleri bekliyorum.Senin gecelerin dostu olduğunu, orada hep uyanık olduğunu, durmadan güneşi çağırdığını biliyorum. Seni orada, ne orası, yanıbaşımda, her gördüğüm ve her dokunduğum nesnede, okuduğum her şiirde, dinlediğim her şarkıda bulamasam; seninle yaşamasam gündüzü ve geceyi... Günleri ucu ucuna ekleyemezdim. Gecenin sonunu getiremezdim. Boş bir çerçeve gibi anlamsız kalırdı yaşamım.
Biliyorum ki ruhumun yarısı sende yaşıyor; seninle acılar çekiyor,seninle sınırsız düşler kuruyorum. Gittiğin denizler boyunca beni de sürüklüyorsun. Acıların içinden damıtıyoruz yaşam ışığını. Aşk acı çekmekse, paylaşıyor onu ruhlarımız. Paylaşıyoruz paylaşmasına da, ben hep haksızlık ettiğimi düşünüyorum sana. Sen hasını yaşıyorsun acının bense gölgesini... Kapıları hep sen açıyorsun, sen göğüslüyorsun fırtınaları... En büyük şarkıları hep sen söylüyorsun. Ben seni izliyorum yanlız, gönlümün aynasına düşeni yaşıyorum. Ayrılık acılarından daha çok, sana yetişememenin, bütünüyle sen olamamanın acısını yaşıyorum..
Bazen sözlerin kurşun gibi işliyor içime. Aşkı ellerinde bir kor gibi taşıyanların sılası, sevdalıların yüreğinden başka neresidir? Özlediğin aradığın ve bulamadığın benim gönlümün ateşi olmalı. Asıl hazan,asıl karanlık benim gönlümde. Orada sana yetecek, seni acılar önünde diri kılacak coşkuyu, tutkuyu bulamıyorsun. Yoksa ayrılıkların, mesafelerin aramızdaki kara gecelerin ne önemi var?
YÜREĞİMİN BÜTÜN DARLIĞINA RAĞMEN, RUHUMUN BİR YARISININ SENDE OLDUĞUNU BİLMENİ İSTERİM. BENİ YAŞAMA BAĞLAYANIN SEN OLDUĞUNU VE AŞKI BİR KOR GİBİ ELLERİMDE TAŞIDIĞIMI... SILA BENİM SILA SENSİN... SILA GÖNLÜMÜZÜN AYNASI... ORADA SEYREDİYORUZ YA BİRBİRİMİZİ... GECENİN ÖNEMİ YOK, UMUDUMUZUN IŞIĞI YETER BİZE...
Toplam Yorum 0
