Tüm güzelliğinle, tüm asaletinle susuyorsun.
Söyleyecek sözün yok belli ki.
Gülümseyerek, sadece sakin bir tebessümle yüzüme bakıyorsun.
Tek kelime etmiyorsun.
Sükunetin beni de sakinleştirir sanıyorsun.
Konuşuyorum!
Tüm gücümle, kelimeleri sıralıyorum.
Haykırıyorum, içimde ne varsa döküyorum.
Konuşmak değil benimki.
Kelimeleri kusuyorum!
İçimde ne varsa kusuyorum.
Düşünmeden konuşuyorum.
Aklıma gelmiyor o anda hissettiklerimin seni de üzebileceği.
Hala susuyorsun!
Bu kez gülümsemene hüzün yerleşiyor.
O küçük, kapkara gözlerin doluyor.
Gecenin, nehirdeki aksi gibi oluyor gözlerin.
Üzülüyorsun işte...
Duraksıyorum.
İşte başardım, üzdüm seni.
Kustum tüm hislerimi.
İyi hisler değil benimkiler.
Ümitsizlik, korku, aşağılanma...
Sana da bulaştırdım hüznümü.
Kilitleniyor kelimelerim.
Boğazıma düğümlenip kalıyorlar.
Sen yardım edemediğin için üzgün, ben üzdüğüm için.
Kahroluyoruz beraber. Benim de gözlerimde yaşlar beliriyor.
Birimiz gündüzü oluyoruz nehrin, birimiz gecesi...
Ağlıyoruz beraber.
Bu kez ben de susuyorum.
Sessizce, sarılıp ağlıyoruz.
Ümitsizliğimize, yaralanmışlığımıza, güçsüzlüğümüze ağlıyoruz.
İçimizde çığlık çığlığa bağıran seslere ağlıyoruz. Kelimelere ağlıyoruz...
Kelimeler kifayetsiz, hislerimize ağlıyoruz.
Sadece içimizi kemiren o kötü, uğursuz, yam yam hislere...
Bir kez daha farkına varıyoruz; kaybedeniz biz.
Küçük birer kaybolmuş çocuk.
Olsun, en azından birlikte ağlıyoruz.
Bu da bizim züğürt tesellimiz işte...
Toplam Yorum 0
