ben bu ağlayan adamı tanıyor muyum yoksa
yada benim bir parçam mısın sen hiç bir yerde görmediğim
bir soru daha soruyorum kendime
sonra elimi tutuşturuyorum bunun ertesinde
şimdi bir pencereden baktığımız an geliyor gözümün önüne
ne sen dayanmıştın hayata ne de ben o cümleyi duyduğumuzda
bir geceydi ansızın hayata gözlerimi yumduğum
sessizce uykulara daldığım
ne yandım dedim ne kahroldum suskun gidişimde
ardımda bir gölge değil bir senden ibaret ışık vardı
maden ölüyorsun dedin, ben de geliyorum seninle
bu şehir sensiz de yaşanmaz diyerek
işte beni bir ağlama tuttu böyle ansızın o gidişte
bir gün bu şehirde yalnız kalırsan bil ki yalnız kalmayacaksın dedin bana
uzun bir yoldan döndüğüm o karanlık yaz akşamında
birden soğuk çöktü yüreğim dışında her yere
gözümden buzlar düştü yere kırıklar halinde
o son cümleyi duyduğumda.
şimdi yine karşımdasın, öyle, yalnız bir adam gibi
bir ağaç gibi yeşiline küsmüş
ama iklimine inat baharı yaşar gibi
şimdi seni sulamak vakti benim için
gözümün yaşı yeter bilirim, dahasını sen de istemezsin, benim gibi...
Toplam Yorum 0
