herkes yaralı,herkes yorgun biraz... kimi üçün derdin de kimi beşin.benim yaram sana dair.diyor ya şair "neden yanına almadın giderken,başının yastığımda bıraktığı çukuru..." sen de almadın bıraktığın boşluğu ki kanar yüreğim sen geldikçe aklıma.
bazen,zaten güçlükle dalabildiğim uykumun en amansız yerinde ben geldim dersin,git derim,gelme derim,dinlemezsin.bazen tam alışmışken sensizliğe yada alışıyorken... deliyim işte böyle,ki senin haberin mi olacak bu yazdıklarımdan,olsa bile sızlayacak mı burnun benimki gibi? oturmuş bir de bunları yazıyorum işte... ama ayrıldığımızdan değil,yokluğundan değil... dokunansa yüreğime;inanki ben de bilmiyorum...
son gününden kalan kekremsi tat dudaklarımda,ve gözlerin... bazen bir çocuk gibi bakan,bazen bir anne gibi... gözlerin geçer aklımdan... bir yanım acıyla seni özlüyor ve kimse bilmiyor bunu,bir yanım yeni başlangıçlara gebe... sen demiştin bir de,çocukluğuna sığınır atlatırsın diye,inanki çocukluğuma sığınmadım ve bunları yazıyorum...
bir şehir vardı bildiğim,ve şehirler görmüştüm... en çok o şehri sevmiştim ama,çünkü sen vardın o şehirde,çünkü sana geliyordum o şehre giderken... o şehir ki,istanbuldu... şimdi sana değil istanbula kızıyorum.belkide sana kızıyorum ve bunu istanbula yoruyorum...
istanbul,ne olurdu bize de yer açsaydın diyorum.denizinin mavisi mi eksilirdi?gözbebeğim mi emerdi mehtabının ışıltısını?halicin yine senin olurdu ve bakırköyün... çamlıcandan yine sen bakardın patiskaları yırtan gemilerine...
gülüşlerimin arkasında fırtınalar barındırıyorum şimdi.aklımda sen ve yüreğimde yokluğun.yaşamadığımız bu aşkın toprağa gömülüşünün acısı içimde.
hep böyle sürecek değil elbet.bir gün kokundan eser kalmayacak,ve yok olacak dudaklarımdaki tat,kollarımdaki sıcacık tatlı hissiyat... oysa ne sen nede ben istedim böyle olmasını... oysa ben seni...
Toplam Yorum 0
