Bazen çok mutlu olmak çok acı verir...
Acıyla mutluluğu ayırmak pek mümkün olmuyor. Öylesine iç içe girmiş iki kardeş gibi ki, acıyı yaşarken, bir yandanda mutluluğu düşünmek durumunda kalıyorsunuz. İçiniz tarifi imkansız acılarla kıvranırken, on gün sonra yaşayacağınız mutluluğunuz, bir anda kararıyor. Bir hüzün çöküyor içinize ve tüm bedeninizi sarıyor.
İçiniz kan ağlıyor, çektiğiniz üzüntünün ağırlığı altında eziliyorsunuz, umutlarınızın tükendiğini, gücünüz kalmadığını hissediyorsunuz. Mutluluğa bir adım kala en yakınınızı, babanızı kaybediyorsunuz. Düşünebiliyormusunuz on gün sonra telli duvaklı gelin edeceği kızının mutluluğunu göreceğini hayal ederken, bir anda tekliyen kalbine yenik düşüyor. Ve ailenin elleri arasından kayıp gidiyor.
Gözü yaşlı aileyi, yakınlarının ve dostlarının tesellisi, acılarını dindirmeye yetmiyor, yetmeside hiçbir zaman mümkün olmuyacaktır. O acı ailenin yüreğinde ebediyen yerini alacak, yad ettikçe içini sızlatacaktır.
Her ne şartta olursa olsun, hayat devam ediyor, akıp gidiyor. Acılar olmasa, mutluluğun anlamı olurmuy du? Mutluluğun peşinde koşarken, yaşanan acılar, mutluluğu dahada perçinlemelidir ki, insanlar birbirlerine kenetlensinler. Sevgileri ve paylaşımları çoğalsın.
Her son yeni bir başlangıçtır, insan hayatında. Ve yeni başlangıçların olması için bir takım bitişlerin olması kaçınılmazdır yaşamamızda....
Bunu metanetle karşılıyabilme gücü ve kuvveti bulabilme becerisine erişebilirsek ne mutlu bize.. .
