. . .

. . .

. . .

. . .

Yaprakları, dalları, gövdesi…
Köklerine kadar parçalanmış, kendinden eksilen yanlarına ağlayan bir ağaç çaresizliği benimki.
Ne rüzgar, ne yağmur, ne güneş…
Hiçbir şey umurumda değil…

Yanında olmayı çok isterdim.
Elini tutup gözlerine bakmayı, düşündüklerimi ezberlemiş gibi hiç takılmadan bir bir sana anlatmayı, aşkı, yalnızlığı…
Sen olmadan nasıl güçsüz olduğumu, nefes almaya bile üşendiğimi söylemek isterdim.
Ne bileyim; . . .