Ta derinlerden çıkardım aşkları gökyüzüne
bırakıp gidemedim hiçbirini yine
rüzgar başka diyarlara uçurur sandım
oysa ben hep sanmışım
rüzgar sadece sevenleri savururmuş ayrı kollara
aldanmışım...

aşklar yıldızlar gibi
dimdik kalırmış oldukları yerde
göz kırparmış sana yalnız gecelerde
yanında bir de sigara yaktın mı
dalıp gidermişsin onlara

ben hep sanmışım
o yıldızlara ulaşabileceğimi . . .

Hüzünlü bir şarkıda,
Yada küfürlü bir kavgada
kaybettim kendimi.
Sonra ne oldu hiç hatırlamıyorum.
Belkide
ayrılıktan yorgun düşmüş
bir mısra sonunda kaybettim.
Yada karanlık ve çıkmaz bir sokakta.
ya her akşam güneşi batırdığım
tepede kaybettiysem kendimi
Yok yok ben kendimi yazarı olmayan
bir aşk masalında kaybettim.
Ama ne şeklilde olursa olsun
kendimi kaybettim HÜKÜMSÜZDÜR . . .

Dışarda rüzgar uğulduyor
Yalnızlıkla beraber bir Türkü söylüyor
İçimde ne fırtınalar kopuyor
Ama fırtına bile bilmiyor

Geldi geçti birçok fırtına gönül limanımdan
Her biri bir gemi aldı götürdü
Ama bu sefer tüm gemileri topladı
Artık kaptanı değilim o gemilerin
Veya kaptanım gene ama
Gemisiz kaptan olursa


Bir fırtınaya yenik düştüm diye
Dalgalar benimle dalga geçiyor
Hiçbiri bilmiyor . . .

Yine bir deneyiş daha yine aynı ses:
“Sinyal sesinden sonra mesaj bırakabilirsiniz…”
Sinyal sesinden sonra mesaj falan bırakmayacağım işte
Sen hiç konuşma zaten
Kara haber tellalı..
Neden ulaşamadığını söyleyebilir misin bana ?
Getirebilir misin ki yanıma
Nerde olduğunu söyleyebilir misin bana
En azından nasıl olduğunu söyle yalvarırım sana
Görevin sadece bırakılan mesajı mı iletmek
Bu ne biçim hizmet
Bak ! “Yine . . .

Varsın bir dağ gibi büyüsün hasretin içimde.
Varsın görmesin gözlerim birdaha gözlerini.
Bir adam beni ömür boyu sevsin dersen
işte o deli i
şte o çılgın adam benim.
Çünkü ben aşkı ölümsüz bilenlerdenim.
Bir masalın başlangıcıydı senin kahve gözlerin
ya biz masal olacaktık
yada senin dudaklarından çıkacak iki kelimeyle benim masalım son bulacaktı...
. . .