kimsesiz kırlarda yetişti benim gönül güllerim
geçmeden zaman soldu hayallerim
hergün içerek virane olan benim
bunun sebebi benim sensizliğim
bahane arama çaresizliğe
ben artık alıştım sensizliğe
bırak kör olsun gözlerimde
kaldın tek özlemlerimde...... . . .

edigün dergisinin 1 Temmuz 1936 tarihli sayısında Mehmet Âkif’in Mısır dönüşü, ölmeden önceki son röportajı yayımlanır. Hastadır Âkif, dermansızdır, kırçıl sakalın çerçevelediği sapsarı bir yüzle cevap verir sorulara. “Özledin mi bizi üstat?” sorusuna, “Özlemek mi oğlum?… Özlemek mi?.. Mısır’dan üç gecede geldim. Bu üç gece, otuz asır kadar uzun sürdü… Orada on bir yıl kaldım. Fakat bir an oldu ki, on bir gün daha kalsaydım, çıldırırdım.” diye . . .

İster şehirde isterse köy, kasaba gibi daha küçük yerleşim birimlerinde olsun mahalle, geleneksel olarak caminin etrafında şekillenir. Cami dinî hayatın olduğu kadar sosyal yaşantının, insanî ilişkilerin, buna bağlı olarak yerleşmenin de merkezindedir. Çok yönlü bu merkezîlik herhâlde en çok Ramazan ayında hissedilir.

Çocukluğumun geçtiği köyde . . .

. . .

Her gün menfaat peşinde
Kaçan insan insan değil
İki dostun arasın
Bozan insan insan değil.

Yeme fakir parasını
Deşme Adem'in acısını
İki dostun arasını
Bozan insan insan değil.

Gözler olur nehir
Dolaşırım şehir şehir
Haksız yere birtek küfür
Eden insan insan değil.

Vasiyetim vardır size
Yaşları doldurmam göze
Söylenen tatlı söze
Kızan insan insan değil. . . .