Bazen su olmak lazım sessiz sakin ...Bazen sel olmak lazım öfkeli ve hırçın... Bazen mum alevi olmak lazım sabırla tükenmeyi bekleyen... Bazense volkan olmak lazım önüne gelen herşeyi hızla tüketen... Kimine SU olacaksın kimine SEL ...!!! Kimine MUM olacaksın kimine VOLKAN ...!!! Ama kimseye asla ve asla KUL olmayacaksın . . .

Bitiyor zaman.
Tüm saatler kum saatinin içinde birbiri üstüne yığılıyor.
Sahte mutluluklar giyiniyor sözcükler.
Sen-ben savaşında imtiyazsız yarınlara bugünden açıyorum gözlerimi. Savaşacak kadar bile yakın olmayışımızı bilirim.
Bilirim, acı verişindir bu kadar sözcük dizdiren.
Ömrümü ömrünün ardında sürüyen...
Aynaları kırıldı mutluluğumun.
Söz dinlemeyen yanımı artık çok iyi tanıyorum.
Ayağım takılıyor bir acıya ve yokluğunun üstüne düşüyorum. . . .

Bazen öyle konuşacaksın ki karşndaki cevap veremeyecek. Bazen de öyle bi susacaksın ki karşındaki konuşmaya cesaret edemeyecek . . . .

’nu tanımadan çok önce kendime kabul ettirmeye çabaladığım tek şey, yalnızca olasılığıydı ve ‘neden olmasın’ konu başlıklı umuttu çabama tek tesellim. Adı neydi, neye benziyordu, ne zaman ve nasıl belirecekti yüreğimin ufkunda; en ufak bir fikrim yoktu ama eninde sonunda bir gün aynı anda aynı yerde olacağımızı ve ‘bir elmanın iki yarısı masalı’ gereğince, hiçbir zorlama olmaksızın, doğal bir çekimle, birbirimizi birbirimizle tamamlayacağımızı biliyordum. Aramıyordum, . . .

Gözlerinde dar ağacı kur
gelip kendimi asayım orada
Kipriklerini öyle bir kapatki çıkışım olmasın
Yaşlarını içine akıt heyelan vursun dört bir yandan
Battıkça batayım kurtuluşum olmasın
Kaşlarını öyle bir çatki öfkenle sarsılayım
Aslan gibi yürek kedi gibi ayaklarına kapansın

Suçumun affı yok af çıkarmı bilmem bana
Dilini yılandan eyle zehrini akıt bana
Kör satırın tersi ile
Boynumu kıl eğledim
alsana

Vur . . .