Bugün herkese seni anlattım.
Her dilde,
her dinde..
Yeryüzünün bütün çiçeklerini kullandım,isminin önünde..
Seni kattım bütün renklerin içine,
ve her bir renge seni bezedim..
Suskunluğuna gri,
gülümsemene pembe dedim.
Eğer aşk tutulursa, koyu gölgesinde kırmızıya çalsın diye..
Denizlere anlattım seni, uçsuz bucaksız bir sessizlikle dinlediler yine..
Gülüşüne bir de isim koydum,
haziran güneşinin batışı gibi, kırık serinlik.. . . .

İşte gözün bir kere alışmışsa maviye,
Ve bir kez koklamışsan bir papatyayı,
Bir kez iyi gelmişse sana uzaklar ve kaçıp gitmeler,
Sonrasında ne beton şehirler iyi geliyor sana,
Ne de yüreği taş insanların samimiyetsiz halleri.
Yol olup akıp gitmek istiyorsun sadece,
Maviyle yeşilin birleştiği yerlere. . . .

. . .

O kadar güzel unutmuştun ki beni,
Hatırlatmaya kıyamadım... . . .

Eylül"dü
Dalından kopan yaprakların
Sararan yanlarına yazdım adını
Sahte bir gülüşten ibarettin oysa.
Ve hiç bilmedin ellerimin soğuğunu.
Eylül’dü.
Di’li geçmiş bir zamandı yaşadığımız
Adımlarımızın kısalığı bundandı
Bundandı gözlerimin durgunluğu.
Sarı sıcak cümlelerde sözün kadar yalan,
Ellerin kadar ıssız,
Sen kadar zamansız molalar veriyordum
Ve çocuksu bir bencillikti hüznümüz.
Eylül’dü.
İzlerini . . .