Kırma dostun kalbini,
Onaracak ustası yok.
Soldurma gönül çiçeğini,
Sulamaya ibrik yok...



YunusEmre . . .

Doğru söyle, pişmansın değilmi?
Benden sonra hiç kimse çıkıpta, bu kadar sahiplenemedi seni. Kimse karışmadı elbiselerine, kimse kıskanmadı seni en yakın arkadaşlarından bile, değilmi?
Kimse, tüm yanlışlarını yüzüne vururcasına anlatamadı sana.
Korktular, onları da bırakıp gidersin diye, hatalarını görmezden geldiler.
Sen ise, sana karışacak seni sahiplenecek, seni kıskanacak birilerini arıyorsun şimdi hayatında.
Çünkü artık alıştın, birisinin elinden tutup bunu . . .

Meğer ne boş heveslere kapılmışım
Sen neymişsin ben kendimi ne sanmışım
Gözlerim açık gider sana doğruyu söylemezsem
Ben seni artık hiç sevmiyorum
Sen beni aşka layık görmedin, senin kadar
Ben artık aşkı senden çok seviyorum.

Sana göre aşk laftan ibaret
Bana göre hayatın anlamı
Sen bu yolda böyle devam et
Aşk layık olanda kalmalı. . . .

. . .

. . .