Çanakkale Savaşı hakkında yıllardan beri araştırmalar yapan Prof. Dr. Mete Tuncoku, "Buzdağı’nın Altı" adlı son kitabında bir Anzak askerinin mektuplarına yer vermiş. Mektup şöyle:

"Benim de vurulduğum 8 Eylül 1915 günü keskin nişancı bir Türk kızı pusuda çarpışıyordu. Gizlendiği yerden gün boyu ateş etti ve çok sayıda adamımızı vurdu. Ancak gün batmadan bir Avustralyalı tarafından vurulmasına gene de üzüldüm. Güzel, yapılı ve tahminen 19-21 yaşlarında genç bir . . .

. . .

Bu gece son
Bir ömürlük can sızısı bırakarak
Taşınıyorum mülteci yüreğinden
Can olamadın cânana -yoruldum sevgili-
Adım adım uzaklaşıyorum
Aşık olduğum kentten ve senden
Yabancıyım ikinize de
Gönül perdesini aralamayı bilemeyen
Mavi- yeşil denizin gece gözlü sevdalısı
Sözüm sana
Yaktım kıyılarımda bütün gemileri -geriye dönüş yok-
Bilinmeyene gidiyorum
Sal yaralı yüreğimin üstüne istersen sessiz çığlıklarını
Lâl . . .

Yorgunum,
Gide gide bitmedi yollarım. Sırtımda heybesi geçmişin, yakamda izi günahların… Ne dağlar görmedim, ne ovalar engebesiz… Sanki sonsuza uzanan bir mavi karanlıktayım.
Bir aydınlık, bir karanlık, bir mavi… Renkler bile dönüp duran dünyaya döndü günlerimde… Varlıkla yokluk arası, mutsuzlukla umudu arayış masalı benim yolum…

Yorgunum,
Uzaktan seyrettim denizlerin dalgayla kavuşmasını. Gruba karşı mavinin kızıla dönüşünü…
Yağmurun toprağa . . .

sukutumun kusuruna bakma
adını dudaklarımdan cıkarmam bile
paylaşmaktır seni . . .