Korkunun olduğu yerde aşk yoktur. Cesarettir sevmek.
Düzenlere,oyunlara,kötülüklere meydan okumaktır. Sevmek; uzaklaşmaktır yalandan,bencilliği hiçe saymaktır.
Bir başka açıdanda inanmaktır sevmek. Gerçekten inanmaktır, tümden inanmaktır.
İnsan sevince; sevdiğine bütün varlığı ile teslim olmamışsa,yeteri derecede sevmemiş demektir.
Ve ona kayıtsız şartsız inanmıyorsa,sevgiden bahsetmeye bile hakkı yoktur.
Kıskançlık inancımızın bütünlüğü ölçüsünde besler aşkı. . . .

Gün battı
Çoktan açtı gece sefaları
hasret bahçesinin
Kuşlar çoktan döndü yuvalarına
Sulara selam veriyor
akşamın hüznü
Yağmurlar geldi ellerinde güllerle,
Gelincikler geldi kapıma,
kan rengi karanfiller geldi
Sen gelmedin;



Yelda gecelerde,
Hercai menekşeler ortağı oldu düşlerimin
Uzun bir Türküyle düştü
yalnızlığıma martılar
Ayın sevdası geldi
gelinlik . . .

Bir akşamüstü bir rüzgâr yapıştı belime, içtik beraber.
Sarhoşluk daha çok acıtır dedi, gözleri yaşararak.
Önce inanmadım.
Sonra kudurdu, kudurdu.
Başım döndü, bağırdım...

"Sen, giderken gülüm izlerini silmeyi unuttun.
Sen, giderken bitanem, bende bıraktıklarını almayı unuttun.
Sen, giderken aşkım, sen hâlâ bendeydin.

Çalan bir müzik parçasının sözlerinde unuttun kendini.
Bir ağustos akşamında unuttun beni . . .

Alın nefretimi benden müziklerim…
Alın götürün dipsiz kuyulara…
Ceza onlara, gelmesinler bir dahaki hayatıma…
Bir dahakine nefretsiz olayım tanrım…
Sevgimi nefretle dengeleme…
Acılarım daha çok olsun razıyım…

Söndürün ateşimi müziklerim…
Yanmasın…! içimden dağılmasın…
Bağırmayayım aileme…
Sövmeyeyim hayata…
Kurtarın beni sessizliklerden…

Yardım et tanrım.. bu yalvarışlar sana…
Kimseyi . . .

. . .