. . .

benim hiç sapanım olmadı anne,
ne kuşları vurdum,
ne de kimsenin camını kırdım...
çok uslu bir çocuk değildim ama,
seni hiç kırmadim, hep boynumu kırdım.
ben hayatım boyunca
bir tek kendimi vurdum! ..

suskun görünsem de,
fırtınalı ve mağrurdum anne.
bir mızrak gibi,
aynada hep dik durdum anne! ..
ben sana hiç bir gün laf getirmedim,
leke sürmedim.
ama göğsümü çok hırpaladım,
kalbimi . . .

senden gelen dertler basim ustune
dunyami karartip yiksan ne yazar
toz kondurmam hilal kasin ustune
seven su gonlumu yaksan ne yazar
dilersen surgun et daglar ardina
boynum kildan ince her fermanina
ceksen su govdemi dar agacina
ilmigi boynuma taksan ne yazar
bir seni gormusum gonul gozumden
cayarsam namerdim sevda sozumden
nasibim almadan o nur yuzunden,
sana uzaklardan baksam ne yazar . . .

"Seni uzaktan seviyorum...." diye düşündü erkek içinden. "Yaklaşmadan, anlatmadan, anlaşılmadan.... Ben seni beklentisiz seviyorum. Hiçbir şey ummadan, talepte bulunmadan, hayal bile kurmadan. Kendi içimde taşıdığım sessiz sedasız bir sır bu. Ben belki de senden çok bu sırrı seviyorum."
Sırrın senden bile güzel çünkü, senden bile özel. Sırrın bir billur kadeh, kırılmasın diye yüreğimde taşıyorum. Sırrın nazenin bir mum alevi, sırf yanmaya devam etsin diye karanlığı gündüze . . .

GÜNAYDIN HERKES | Ay ışığı .....
. . .