Her yazdığın satıra elimi uzatıyor dokunmaya çalışıyorum sanki saçlarını okşuyordum, bu kırılgan ruhum her dokunuşta huzur buluyor. Yalnızlıklar senfonisi yine benim için en güzel namelerini çalıyor, gözlerim bana inat sicimler ile yarışıyor.
Ne zaman bitecekti bu kadersizlik? Karanlık sulardan ne zaman kurtulup aşkın berrak sularında kulaç atacaktım ? Hep aynı sualler beynimi kemirirken bir oyalamanın

Bir gün insan “virgül”ü kaybetti. O zaman zor cümlelerden korkar oldu ve basit ifadeler kullanmaya başladı. Cümleler basitleşince düşünceler de basitleşti.

Sonra “ünlem” işaretini kaybetti. Alçak bir sesle, ses tonunu değiştirmeden konuşmaya başladı. Artık ne bir şeye kızıyor ne de bir şeye seviniyordu. Hiçbir şey ondan en ufak bir heyecan