Ne zaman ağlayan birini görsem içim acısa da yine de sevinirim. Çünkü bilirim ki ağlayan kişinin kalbi henüz nasır tutmamıştır. Katılaşmamıştır yüreği. Kalp ağlamazsa gözyaşı da akmaz denir ya. İşte onun gibi. Sevindiğimizde atılan kahkahalar kadar, üzüldüğümüz zamanlarda dökülen gözyaşları da bir o kadar değerlidir.
Bir düşünürün dediği gibi "Gözyaşı, çekilen sıkıntıyı ve bunun beraberinde gelen hakikati değiştirmez . . .

Aşk kapıyı iki kere çalar mı?
Ben çalmaz diyorum yüreğim ise inatla çalar diyor.
Hâlbuki o yürek kapısı ilk çalındığında ne rüzgârlar, ne tufanlar görmüştür.
Onu unutana kadar ne isyan perdeleri oynamıştır.
Kendine biçilen rolü kendine yedirememiş hırçın bir dalga gibi önüne gelen her neyse yıkıp geçmiştir.
Yürek gözüyle görüp, sevgiyi yaşamak ve sonsuza dek sürsün ister.
Ummak hey hat . . .

. . .

. . .

BÖYLE BİR SEVMEK


Ne kadınlar sevdim zaten yoktular
Azıcık okşasam sanki çocuktular
Bıraksam korkudan gözleri sislenir
Ne kadınlar sevdim zaten yoktular
Böyle bir sevmek görülmemiştir.

Hayır sanmayın ki beni unuttular . . .