Ne tuhaf değil mi, eskiden hep beni sevecek bir karşıma çıksın diye dua ediyordum. Sen geldin! Sonra benim sevdiğimden daha çok sevsin diye dua ettim, çok sevdin…
Şimdi beni sevmen yetmiyor, sahiplen istiyorum. Neredeyim, neredesin, beni özledin mi, kaç kere düşündün söyle istiyorum.
İnsanın özünde var işte bu doymazlık hali…. Önceleri karnım aç yemek diye dua edersin, simitle peyniri bulsan sevinçten bayram edersin; ardından bir et koyar önüne biri, bunun sosu nerede diye isyan
. . .