Koskoca bir bahçede harikulada çiçekler içinde bir papatya..Ve papatya aşık olmuş, yanmış tutuşmuş Ak sakallı bahçıvana..Bir ümit bekliyormuş. Yüzlerce çiçeğin arasından Onunla, sadece onunla saatlerce ilgilensin.. Buz gibi suyunu sadece ona döksün istiyormus.. Sadece ona değsin makası, Sadece ona gülsün dudakları.. Kıskanıyormuş bahçıvanı,Kırmızı güllerden, Sarı lalelerden, Mor menekşelerden..Zambaklardan...Papatya, sadece bahçıvan için açıyormuş, Bembeyaz yapraklarını.. Bir gün, Aşkı öyle büyümüşki.. . . .

idam sehbasında hapşuran mahkuma çok yaşa demek gibi bazı umutlarımız... . . .

" Parmakla gösterme insanları ayıptır"
Annem

"Öyle büyük adam ol ki;herkes seni parmakla göstersin"
Yine annem )








a . . .

Kimseye kal demek için sebebim yok benim, gel demek için de… Bir yürek özleyip gelmiyorsa yamacıma, neden çağırayım ki? Aşktan mı? Aşk benim yahu, kime ne?
İnsan mutlu olduğu yerde durur, sevdiği, sevildiği yerde kök salar. Kim ne derse desin, huzurluysa kendi çöplüğü bile cennet görünür gözüne.
Mutsuz olan gider, arayan gider, başka yerlerde gönlü olan, merak eden gider. O zaman gitmelisin! Başka dağları, başka nehirleri, başka denizleri görmek istiyorsan gitmelisin.
Ben de gidebilirdim . . .

Neden Böyle Olduk?

Benim çocukluğumda annelerimiz çalışmazdı.

Okuldan eve geldiğimde boynumdaki anahtarla kapıyı hiç açmadım.
Hatta babanım bile anahtarı yoktu. Annem evimizin bir parçası gibiydi,hep evdeydi.

Her yere birlikte giderdik, zaten öyle çok da gidilecek bir yer yoktu ki

En büyük eğlencemiz . . .