. . .

. . .

Kimse duymasın seni, kimse bilmesin, kimse sevmesin seni, kimse de dokunmasın benim dokunduğum gibi. Bencilim bugün biraz affet beni. Kurtarmıştın en kötü anımda oysaki, şimdiyse kendin ittin. Aşkımız bitmeden biz bittik. Ne saçma! Birbirini seven iki insan birbirinden nefret ediyor rolü yapıyor şimdi. Sarılıp uyumak varken birbirlerinin canlarını yakıyorlar. Birbirlerinin gözlerine bakıp “sen benim hayallerimsin” demek yerine bunu inkar etmekle meşgul oluyorlar. Özlemleriyle hayal kırıklıklarını . . .

KONUSMASI MEST EDIYORDU BENI EVLERI YOLUMUN ÜSTÜNDEYDI O MUHTEŞEM O COK SAHANEYDI ONU GÖRMEK HERSEYE DEGERDIYA DOLAYISIYLA SIK SIK EVE GIDIP GELMELERDE HEP BAHANEYDI SENI SEVIYORUM DE...MEK AN MESELESIYDI HER DEFASINDA ERTELEDIM UTANDIM BU GÜN OLMASA YARIN OLUR SANDIM SANA NASIL ANLATAYIM BEN COK APTAL BIR ADAMDIM VE BIR AKSAM ÜSTÜYDÜ ONU GELINLIKLE KUAFÖRDEN CIKARKEN GÖRDÜM ICIMI BİR TUFAN SARDI DÜNYA YANSA NE YAZARDI INANAMADIM ACELE EDECEK EVLENECEK NE VARDI BAŞIMA TAÇ YAPMAZMIYDIM GOZÜM GIBI . . .

aslında insanlar hatalarından ders alarak tercübe sahibi olurlar ama nedense bu tercübe aşk ve veya gönül işleri devreye girdin mi yok olur işte bu yüzden aşkın gözü kördür . . .