İsmail Safa

Vikipedi, özgür ansiklopedi



İsmail Safa, (d. 21 Mart 1867 Mekke - ö. 24 Mart 1901 Sivas) şair, yazar, eleştirmen. Ünlü yazar Peyami Safa'nın babasıdır. Zaman zaman "Kâmil" takma adıyla da şiir ve yazılar yazmıştır.

Yaşamı

19. yüzyıl şairlerinden olan İsmail Safa, Türk edebiyat tarihindeki "Tanzimat" ile "Servet-i Fünûn" dönemleri arasındaki kuşaktandır. Dedesi Trabzonlu bir tacir olan İsmail Efendi, babası ise şiirler de yazmış olan Mehmed Behçet Efendi'dir. Anne tarafından aile soyu Fatih Sultan Mehmet'in hocası Akşemseddin'e kadar ulaşan İsmail Safa, babasının görevi sırasında 1867'de Mekke'de dünyaya geldi.
Annesini altı yaşında, babasını ise on bir yaşında kaybetti. 1878'de kardeşleri ile birlikte Mekke'den İstanbul'a geldi. Aile büyüklerinin yardımıyla, erkek kardeşleri Ahmed Vefa (1869-1901) ve Ali Kâmil Akyüz (1871-1945) ile Darüşşafaka'ya kaydedildiler. Okulda başarılı bir öğrenci olmasına rağmen, bir yandan öksüz olmanın getirdiği hüzün, diğer yandan kardeşlerinin kendisine yüklediği sorumluluk, o yılların sıkıntılar içinde geçmesine neden oldu.
1886 yılında Darüşşafaka'yı bitirerek Evkaf Nezareti'nde bir memuriyete girdi. Az bir zaman sonra da İstanbul Telgrafhanesi muhabere memuru oldu, 1887 yılında da 'Mekteb-i İdâdî-i Mülkî' son sınıf edebiyat öğretmenliğine getirildi. Ardından 1890 yılında Meclis kaleminde göreve başladı. Bu arada 1893 yılında veremden ölen ilk eşi Refia Hanım'ın kaybı, şairi derinden etkiledi.
İkinci evliliğinin hemen sonrasında, 1895'te bu defa kendisi verem hastalığına yakalandı. Doktorların önerisi ile Midilli'ye hava değişimine gitti. İstanbul'a dönüşünde hastalığının iyileştiği düşüncesindeydi.
İsmail Safa, II. Abdülhamid baskısına cephe alan o dönemin aydınlarındandır. Kendi görüşünde olan Ubeydullah Bey, Hüseyin Siret, Tevfik Fikret, Abdullah Cevdet gibi arkadaşlarıyla sık sık toplantılar yapıyordu. O günlerde yazdığı "Ey Halk Uyan" ve "Sultan Hamid'e" adlı şiirleri büyük ilgi, bir o kadar da tepki uyandırdı. Diğer arkadaşları gibi o da, devlet yönetimi tarafından devamlı gözaltında tutuldu.
Sonunda 29 Nisan 1900 tarihinde Sivas'ta bir anlamda sürgün olarak bir göreve atandı. Bu yaşamın getirdiği sıkıntıların üzerine şair, o tarihlerde kızları Selma ve Ulya'yı kısa aralıklarla kaybeder. Acılarını ilk eşinden dünyaya gelen Selâmi, ikinci eşinden dünyaya gelen İlhami ve Peyami ile dindirmeye çalışır.
Bu sıkıntılar üzerine hastalığı yeniden ortaya çıkar ve 24 Mart 1901 tarihinde Sivas'ta vefat eder. "Garipler Mezarlığı"'na gömülür. Ancak, sonraki yıllarda, bir dönem Sivas milletvekilliği yapmış olan Ziya Başar'ın çabalarıyla cenazesi Garipler Mezarlığı'ndan alınarak, Paşa Camisi Mezarlığı'na aktarılır. Bir süre sonra bu defa Paşa Camisi'nin yıkımına karar verilmesiye, aynı yıllarda Sivas Lisesi'nde öğretmenlik yapmakta olan, halkbilimci Eflâtun Cem Güney'in çabaları ile cenazenin yeri ikinci defa değiştirilerek Ali Ağa Camisi Mezarlığı'na gömülür.

Yapıtları

Şiir kitapları

• Sünühat (1889)
• Huz mâ Safâ (1891)
• Mağdûre-i Sevdâ (1891)
• Mevlid-i Peder-i Ziyâret (1895)
• Mensiyyât (1896)
• Hissiyât (Ölümünden sonra, 1912)
• İntâk-ı Hakk'ın Tahmisi (Ölümünden sonra, 1912)

Edebi eleştiri kitapları

• Mülâhazat-ı Edebiyye (1897)
• Muhâkemât-ı Edebiyye (Ölümünden sonra, 1913)

Çeviri kitabı

• Vehâmetli Sevdâlar (Kardeşi Ahmed Vefa ile birlikte, Emmanuel Gonzales'ten çeviri)

İsmail Safa

(1867 Mekke-1901 Sıvas). şair. Ortaöğrenimini Darüşşafaka'da tamamladı (1886). Bir süre Evkaf ve Telgraf Nezareti'nde memurluk yaptıktan sonra Mülkiye Mektebi'nin idadî bölümüne edebiyat öğretmeni atandı (1890). İlk şiirlerini Kâmil imzasıyla Mirsat mecmuasında yayımladı, derginin başyazarı oldu. II. Abdülhamit tarafından Sıvas'a sürgüne gönderildi. Kısa yaşamında yazdığı şiirler, dönemin ünlü kalemleri tarafından "Dehayı şairane" olarak karşılanan İsmail Safa'nın, yalın bir dil kurma çabası gösterdiği, Ekrem ile Hamit'e yeni duygu ufukları açtığı, Tevfik Fikret'in manzum hikâyeciliğine seçkin bir yoğunluk kazandırdığı söylendi. Yapıtları: "Huzma Safa" (babası Behçet Efendi ile kendi şiirleri 1892), "Mevlidi Pederi Ziyaret" (1896), "Mensiyat" (1898). "Mulâhazat-ı Edebiye" (1898), "Hissiyat" (1912), "Muhakemat-ı Edebiye" (1913).

MsXLabs.org & MORPA Genel Kültür Ansiklopedisi