Elimizdeki bize yetiyordu, onlara ve onlara ait olan hiçbir şeye ihtiyacımız yoktu, ne düşündüklerini de umursamıyorduk. Ama nefretlerini hissediyorduk.
Çocukluğumun sokağında, insan olmanın ilk şartı, temiz olmaktı. Temiz olmayan, bozuk demekti. Evi dağıtıp kirlettiğimiz vakit, annemiz, "evi bozmayın" diye seslenirdi. Kirletmeyin değil, bozmayın..
İnsanlar dağların zirvelerini
Denizin dalgalarını
Büyük nehirleri
Ve zengin okyanusu seyrederler;
Fakat en büyük mucize olan kendilerini
Görmeden geçip giderler.
nsanların tanımaya ayıracak zamanları yok artık. Aldıklarını hazır alıyorlar dükkanlardan. Ama dost satan dükkanlar olmadığı için dostsuz kalıyorlar...