Osmanlı Laikliği
VIP VIP Üye
Osmanlı Laikliği
Vikipedi, özgür ansiklopedi
Osmanlı Devleti bir İslam devletidir. Türkiye ve bütün bugünkü İslam devletlerinin hayatını 600 küsur yıl etkilemiştir. Osmanlı, cihad ilkesiyle genişledi. Bugünkü gibi din tamamıyle devlete bağlı değildi, devlet de dine bağlıydı. Örfi hukuk zamanla şer'i hukukun önüne geçti. Amme hukukunda padişahlar, medeni hukukta şeriat hükümleri geçerliydi. Bu, zaman içinde şeriatın açık hükümlerini bile tesirsiz bırakan padişah hükümlerine yol açtı. Toplumsal ve ekonomik şartlar da şeriat hükümlerini zorluyordu.
Miri Arazi Rejimi ile laik yol açıldı. Her meselede onun şeran da mümkün ve caiz olup olmadığını izah etmek kolaylaştı. Şeyhülislamlar, laik kanunları dine uyarladı veya uydurdu. Bidatler şeriatı aştı. Bu, vakıflar yoluyla da oldu. Giderek laikliğin önünü iyice açmak için ictihad kapısı kapatıldı. Siyaseten veya tazir ile şeriatın dışına taşıldı. Ulema, devlet menfaati ve amme maslahatı diye itiraz etmedi.
Halkı isyanı çıkınca tuhaf olarak dinsizlik şeklinde tanımlandı. Cumhuriyet laikliğinde dahi örfi hukuk ile şeriat hukuku taraftarları iddialarını hep şeriata atfetmişlerdir. Bütün akımlar aynı usulle çalıştı, yani esas fikrini İslam'a dayandırarak söyledi. Mustafa Kemal'den Yeşil Ordu'ya kadar bu böyleydi.
Osmanlı laikliğinde sultanlar egemendi. Nizamı alem için kardeşleri, akrabaları, vezirler idam ediliyordu. Tabii bunun yanında isyancılar, oruç yiyenler de güya şeriat cezasından kurtulamıyordu. Şeriat kuralları her zaman sıkı değildi. Cezalar paraya çevrilebiliyordu.
Gayrimüslimlere tanınan geniş hoşgörü, Osmanlı laikliğinin özelliğidir. Osmanlı'da hakim din İslam'dı. Hıristiyanlar ve Museviler İslam toplumunda ayrı tutuldular, barış ve güvenlik içinde yaşadılar.
Osmanlı devletinde padişahların sözleri dine uyduğu takdirde kanunlaşırdı. Dine aykırı düşemezdi.ancak zamanla, dış ülkelerin casusları etkili olmaya başladı. Bu casuslar halkın arasından yükselerek kendilerine din adamı süsü verdiler ve halkı yanlış yönlendirdiler. Böylece dinin temellerini içten sarsarak büyük bir islam devleti olan osmanlıyı çökertmeye muvaffak oldular. Osmanlı devletindeki şeyhülislamlar asla padişahtan emir almazlar hatta şeriat hükümlerince cezalandırabilirlerdi. Osmanlı'nın yükselmesini işte bu adalet anlayışı ve istimalet (hoşgörü) politikası sağlamıştır.
Vikipedi, özgür ansiklopedi
Sponsorlu Bağlantılar
Osmanlı Devleti bir İslam devletidir. Türkiye ve bütün bugünkü İslam devletlerinin hayatını 600 küsur yıl etkilemiştir. Osmanlı, cihad ilkesiyle genişledi. Bugünkü gibi din tamamıyle devlete bağlı değildi, devlet de dine bağlıydı. Örfi hukuk zamanla şer'i hukukun önüne geçti. Amme hukukunda padişahlar, medeni hukukta şeriat hükümleri geçerliydi. Bu, zaman içinde şeriatın açık hükümlerini bile tesirsiz bırakan padişah hükümlerine yol açtı. Toplumsal ve ekonomik şartlar da şeriat hükümlerini zorluyordu.
Miri Arazi Rejimi ile laik yol açıldı. Her meselede onun şeran da mümkün ve caiz olup olmadığını izah etmek kolaylaştı. Şeyhülislamlar, laik kanunları dine uyarladı veya uydurdu. Bidatler şeriatı aştı. Bu, vakıflar yoluyla da oldu. Giderek laikliğin önünü iyice açmak için ictihad kapısı kapatıldı. Siyaseten veya tazir ile şeriatın dışına taşıldı. Ulema, devlet menfaati ve amme maslahatı diye itiraz etmedi.
Halkı isyanı çıkınca tuhaf olarak dinsizlik şeklinde tanımlandı. Cumhuriyet laikliğinde dahi örfi hukuk ile şeriat hukuku taraftarları iddialarını hep şeriata atfetmişlerdir. Bütün akımlar aynı usulle çalıştı, yani esas fikrini İslam'a dayandırarak söyledi. Mustafa Kemal'den Yeşil Ordu'ya kadar bu böyleydi.
Osmanlı laikliğinde sultanlar egemendi. Nizamı alem için kardeşleri, akrabaları, vezirler idam ediliyordu. Tabii bunun yanında isyancılar, oruç yiyenler de güya şeriat cezasından kurtulamıyordu. Şeriat kuralları her zaman sıkı değildi. Cezalar paraya çevrilebiliyordu.
Gayrimüslimlere tanınan geniş hoşgörü, Osmanlı laikliğinin özelliğidir. Osmanlı'da hakim din İslam'dı. Hıristiyanlar ve Museviler İslam toplumunda ayrı tutuldular, barış ve güvenlik içinde yaşadılar.
Osmanlı devletinde padişahların sözleri dine uyduğu takdirde kanunlaşırdı. Dine aykırı düşemezdi.ancak zamanla, dış ülkelerin casusları etkili olmaya başladı. Bu casuslar halkın arasından yükselerek kendilerine din adamı süsü verdiler ve halkı yanlış yönlendirdiler. Böylece dinin temellerini içten sarsarak büyük bir islam devleti olan osmanlıyı çökertmeye muvaffak oldular. Osmanlı devletindeki şeyhülislamlar asla padişahtan emir almazlar hatta şeriat hükümlerince cezalandırabilirlerdi. Osmanlı'nın yükselmesini işte bu adalet anlayışı ve istimalet (hoşgörü) politikası sağlamıştır.
Tanrı varsa eğer, ruhumu kutsasın... Ruhum varsa eğer!
