Tef
Tarihi çok eski olan ve Türk müziğinde de usul vurmakta kullanılan bir alet.
Bir kasnağın yalnız bir tarafına bir deri geçirilerek ve kasnağın yanında açılmış yarıklara ziller yerleştirilerek yapılır. Zilleri pirinçtendir ve çoğunlukla çifttir. Zilsiz olanlar da vardır. Tef sol elle tutulup omuz hizasına kaldırılarak çalınır. Fasıl heyetlerinde baş okuyucu aynı zamanda tefle usul tutarak faslı da yönetir. Tefin Sümerler zamanından beri kullanıldığı bilinmektedir. Eski Arap ve İran müziklerinde de tefin önemli bir yeri vardı. Tef daha sonra Güney ve Orta Avrupa'ya, İspanya'ya ve Güney Amerika'ya kadar yayılmıştır.
Def veya tef (Farsça ve Arapça: دف), yuvarlak bir tahta kasnağın bir veya iki yanına deriden bir örtü geçirilerek yapılan ve parmak vuruşlarıyla çalınan müzik aleti.
Tarihi
Defin tarihi eskilere dayanmaktadır. Mezopotamya ve diğer yerlerde yapılan arkeoloji kazılarda, ellerinde def bulunan figürlere raslanmaktadır. Genelde yuvarlak olan deflerin köşeli olanları da mevcuttur. Anadolu'nun bazı yerlerinde def “daire”, Trakya'da “dare” adı ile de bilinmektedir. Düğünlerde kullanılan defler de bunlardır.
Def, Türk Musikisinde bir usul vurma aletidir. Bir çeşit açık davul olan tefin çeşitli şekillerine eski kavimlerde de rastlanır. Araplar'dan İspanya yoluyla Avrupa'ya geçmiş ve adına tambour de basque denmiştir. Orkestraya da girmiştir. Türk musikisinde, fasıl şefi olan ser hanendenin veya birkaç hanendenin elinde bulunur. Parmak vuruşlarıyla usul tutulur. Her vuruşta, kasnaktaki ince pirinçten 8 çift küçük zil tınlar. MsXLabs.Org & Morpa Genel Kültür Ansiklopedisi & Vikipedi