Kök Türükçe'de iki türlü n sesi vardı: Biri bugün de kullanılan n, diğeri ise geñizden çıkan nazal ñ sesi idi. Kök Türükler bu sesleri ayrı harflerle yazarlardı. Uygurlar, Kök Türük alfabesini değil, Soğdaklardan aldıkları yabancı bir alfabeyi kullandıkları ve bu alfabe de nazal ñ'yi içermediği için tek bir n harfi kullanmışlardır. Daha soñra Arap alfabesini kullanan Türkler (Karahanlılar, Gazneliler, Selçuklular, Osmanlılar vs...) nazal ñ'yi üstü üç noktalı kef (nazal nûn veya kef-i nûn) ile göstermişlerdir. Türkiye Cumhuriyeti'nde 1 Kasım 1927'de harf devrimi yapıldığında, iki n de tek n'ye indirgenmiş ve o tarihe kadar kullanılan geñizden çıkan nazal ñ sesi dilimizde kaybolmuştur. Ama bu ses Türki cumhuriyetleriñ birçoğunda hala korunmaktadır.
Kök Türükler bu harfi ng olarak okurlardı (tañrı=tengri, dinle=tingle göñül=köngül gibi). Ben de bu kelimeleriñ listesini oluşturmak istedim. Aklıma n'li kelimeler geldikçe Şemseddin Sami'niñ Kamûs-i Türkî sözlüğüne müracaat ederek aşağıdaki listeyi oluşturdum. Listedeki kelimeler günümüz halleriyle yazılmıştır. Zira Kök Türkler devrinde günümüzde d ile başlayan kelimeleriñ çoğunu t ile (demir=temir, dağ=tag damga=tamga dik=tik dokuz=toguz gibi), günümüzde g ile başlayan kelimeleriñ çoğunu ise k ile (geri=keri, göl=köl, göz=köz, güçlü=küçlüg, gün=kün gibi) başlatıyorlardı.
Öz Türkçe'de Nazal Ñ Harfini İçeren Bazı Kelimeler: Eski Türk Lehçelerinde Var Olan ve Değişim Geçirmiş Haliyle Günümüz Türkçe'sinde de Kullanılanlar: A añmak, añlamak, añlaşmak, añdırmak, añırmak, alañ B biñ, beñzemek, biñbaşı, buñamak, beñiz, beñ (yüzdeki) Ç çeñe, çañ D deñiz, deñemek, doñmak, deñ, doñdurma, diñlenmek, diñlemek, diñmek, düñür, doñuz (domuz), deriñ E eñse, eñ (sıfat), eñ, eñgin G geñiş, geñiz, göñül, geliñ İ iñlemek, iriñ, iñek K koñuşmak, koñşu (komşu), koñuk, koñak, kañlu (kağnı), karañlık O oñur, oñurga (omurga) Ö öñ, öñce, öñlemek, öñlük, öñcü, öñdin P pıñar S soñra, soñ, siñek, siñir, siñsi, siñmek, süñgü, sañsar T tañ, tañrı, tırñak Ü üñ, üñlü Y yeñi, yalñız, yañlış, yañılmak, yalıñ, yañak, yañaşmak, yeñiçeri, yañ, yöñ, yüñ, yeñmek, yañkı, yañsımak Günümüz Türkçe'sinde Olmayıp Sadece Kök Türükçe'de Olanlar: beñgü: ebedi; abide, anıt buluñ: taraf, köşe buñ: keder, elem, dert, sıkıntı büñ-: boynuz vur-, tosla- eñle-: avla- meñle-: avlan- kalıñ: mal, servet, çeyiz kañ: baba kiñsür-: ayağa kalk- kiñşür-: kışkırt-; kız-, öfkelen- köñek: kova küñ: cariye küzeñü: çan, zil; ayna meñ: gıda, yiyecek meñi: neşe, mutluluk müñre-: böğür- neñ: şey, nesne, hiç neñnen: ne, her ne oñ-: rengi sol- öñ: güneşli; renk öñi: ayrı, başka öñüş-: yırt-, del-, böl- örüñ: beyaz, ak örüñmeg: ışık, beyazlık, nur kalıñsız: cihazsız kañ: baba koñuz: böcek señün: general sıñar: yarı, buçuk siñil: küçük kız kardeş suña: tuna, erkek ördek suñur: sungur denilen av kuşu süñüg: mızrak süñük: kemik süñüş-: savaş- terkiñ: amir teyeñ: sincap tiñ: takat, derman, iktidar toñta-:aşağı iğ- tüñür: davul uruñ: memuriyet ürüñ: beyaz yañı: gün yañra-: çınla- yazıñ-: kabahat işle- yoñşur-: karıştır- yürüñ: beyaz, ak Zarflarda ñ'niñ Kullanılışı: seniñ ...ñ oña, onuñla, onuñ, onu, ondan, onları, buña, şuña, baña, saña ...iñ, ...ıñ (kalemiñ, kitabıñ, çocuğuñ) 
