KEKEME

sıf. Damak sesleriyle başlayan sözcükleri, heceleri birden söylemeyen, yineleyerek kesik kesik konuşan kimse.

KEKEMELİK

a. Bir hecenin istemsiz, art arda ve patlayıcı tarzda yinelenmesi (klonus kekemeliği) ve/ ya da bazı sözcük ve hecelerin tam olarak bir süre çıkarılamayıp sonra birden çıkarılması (tonus ya da tonus-klonus kekemeliği) biçiminde konuşma güçlüğü.

—ANSİKL. Foniatri ve ortofoni açısından 4 yaşından önce patolojik kekemelikten söz edilemez, çünkü bütün çocuklarda tümce kurabilmeye başladıkları zaman birkaç ay sürebilen "fizyolojik" bir kekemelik olur, kekemelik çoğu zaman konuşmada gecikmeyle ve/ya da yan üstünlüğü bozukluğuyla birlikte görülür. Kekemeliğin belirmesinde duygusal sarsıntılar önemli rol oynar. Kekemelik kişilerin heyecana kapıldıkları bazı durumlarda her zaman artar.

KEKELEMEK

1. Damaktan gelen seslerle başlayan sözcükleri bir defada söylemeyip, ilk heceleri bölerek ve yineleyerek güçlükle söylemek. 2. Heyecanlanma sonucu ya da normal olmayan bir durumun etkisiyle ne söyleyeceğini bilemeyip sözcükleri birbirine karıştırmak, gevelemek: Kekeleyerek özür diledi.