Merhaba,
Yüreği sevgi ile çarpan sevgi dolu dostlarım, size bir öyküm olacak, acılarla geçmiş bir ömrün, babamın öyküsü.
O gidince anladım ki meğer ne çok severmişim, ama ona bunu hiç söyleyemedim ki, özür dilerim babacığım. Onunla tam 17 yılım geçti, bebekliğim, çocukluğum Ama tam anlamıyla büyüdüğümü göremedi.. Hep onun yanında hep onun yüreğindeydim bunu biliyordum ama soramadım, onu seviyordum ama hiç diyemedim,
Sevgili dostlarım, onu ilk baba olarak sevişim farkına varışım babamı tam 10 yaşındaydım. Kocaman bir göbeği tombul yanakları ve bıyık altı gülüşü vardı. Hep gülerdi çocukları yanındaydı. Biz hep gülerdik babamız yanımızdaydı.
Onun kanser olduğunu öğrendiğimiz o günü asla unutamıyorum. Nasıl bir duyguydu ki o hepimizi kanser olmadan eritti.
Biliyor musunuz? Babam bizim kadar yıkılmadı. O yaşam gücüne sarıldı, sevgi gücene, bizim gözlerimize baktı. Ama hiç ağlamadı, biz o yaşarken hastalığı süresince bin kere öldük milyon kere ağladık. Hani, yaygın bir düşünce vardır “ne olursa gidene oluyor kalana hiç bir şey olmaz” yanılıyorsunuz kalanlar gidenlerden daha çok ölüyor.
Kimsesizlikten, acıdan ölünmüyor, beden ölmüyor ama kalp ölüyor, yavaş ve sinsice. “Sevgi en büyük ilaçmış, Allah’tan sonra” dediler doktorlar bize, ve iki ay ömür biçtiler. Ama babam inadına direndi, yaşam için gitmemek için bizim sevgimizle iki çocuğunun sevgisiyle tam 11 ay yaşadı. Gözlerini kapadığı anda bile eli annemin elinde gözleri gözlerimizde kaldı.
Sevgili dostlarım size iki çift lafım var; sevdiklerinizin ellerini tutun, sakın ola bırakmayın. Bakın sıcacık. Öpün onları, sevin. Sakın sakın ama geç kalmayın.
Babamı özlüyorum. Hem de çok. Sevdiği türküleri dinliyor, bizi toplayıp etrafına anlattığı hikayeleri anımsıyorum. Aslında ben çok şanslıyım. Babamla geçen yıllarım ve anılarım var..
Sevdiklerinize geç olmadan sarılın. Bırakın kavgaları kızgınlıkları. İnanın son pişmanlık asla fayda etmiyor. Çünkü gidenler dönmüyor.
Babacığım ve tüm babalar, gidenlere..
Son düzenleyen Blue Blood; 17 Haziran 2006 20:26
