Nabizade Nâzım

(d. y. 1862, İstanbul - ö. 5 Ağustos 1893, İstanbul)
Osmanlı romancı ve şair.

1884’te Mühendishanei Berrii Hümayun’u bitirerek topçu teğmeni, 1886’da da kurmay yüzbaşı oldu. Erkân-ı Harbiye Mektebi’nde fen dersleri verdi. İki yıl Suriye’de görev yaptı. 1888’de kolağalı- ğına yükseldi. 1892’de yakalandığı kemik vereminden kurtulamayarak öldü.

Öğrencilik yıllarında yazı yazmaya başlayan Nabizade Nâzım, Serveti Fünun dergisinin ilk yazarları arasına katıldı. İlk yapıtlarından Hoşnişin (1890) adlı manzum oyunu Ceridei Havadiste, ilk uzun öyküsü Seyyiei Tesamuh (1891) Serveti Fünun"da tefrika edildi. Şiirleri, düzyazıları, V. Hugo, A. de Musset, Andre Chenier’den yaptığı çeviriler Hazinei Evrak, Mir’atı Alem, Rehberi Fünun, Afâk, Berk, Manzara gibi dergilerde yayımlandı.

Heves Ettim (1885), Minimini yahut Yine Heves Ettim (1886) adlı kitaplarda topladığı şiirlerinde Fuzulî, Nedim, Şeyh Galib, zaman zaman da Recaizade Mahmud Ekrem ve Abdülhak Hamid gibi şairlerin etkisi görülür. Ağır bir dille kaleme aldığı ve 1890’ların İstanbul’unu konu ettiği romanı Zehra (1896; vb 1954, 1969) ve zor yaşam koşulları altındaki köylüleri anlattığı Kara Bibik (1890; yb 1943) adlı uzun öyküsüyle gerçekçilik ve doğalcılık akımlarının Osmanlı edebiyatındaki ilk temsilcilerinden biri olmuştur.
Yadigârlarım (1886), Zavallı Kız (1890), Bir Hatıra (1890), Sevda (1891), Hâlâ Güzel (1891), Hasba (1891) öbür öykü kitaplarıdır.