MESNEVİ
Divan Edebiyatı'nda olay çevresinde gelişen anlatmaya bağlı edebi metinlerin en önemlisi mesnevidir.Mesnevi türü ilk olarak 10.yüzyılda İran Edebiyatı'nda ortaya çıkmıştır.Türk Edebiyatı'na girişi 11.yüzyılda Yusuf Has Hacib'in Kutadgu Bilig adlı eseriyle başlar.Mesnevinin uyak düzeni aa,bb,cc...şeklindedir.Her beyitin kendi arasında kafiyelenmesi hem yazma kolaylığı sağlar hem de daha uzun metinlerin bu şekle uygun olarak yazılmasına imkan tanır.Ayrıca beyit sayısının sınırsız olması uzun olan olay ve hikayelerin anlatımında önemlidir.Mesneviler aşk mesnevileri (Fuzuli-Leyla ile Mecnun), dini-tasavvufi mesneviler (Süleyman Çelebi-Mevlid),öğretici mesneviler (Yusuf Has Hacib-Kutadgu Bilig), savaş ve kahramanlık konusunu işleyen gazavatnameler,bir kentin güzelliklerini anlatan şehrengizler ve mizahi mesneviler şeklinde gruplandırılabilir.
Olayların masal havasında anlatılması,olayların geçtiği yer ve zamanın belirsiz olması,çevre tasvirlerinin gerçeklere uygun olmaması hikaye kahramanının olağanüstü davranışlarda bulunması eserde cinler,periler,cadılar,ejderhalar gibi masal motiflerinin sık sık işlenmesi mesnevinin başlıca özellikleridir.
Beş mesneviden oluşan eserlere hamse denir.Edebiyatımızda Ali Şir Nevai, Taşlıcalı Yahya hamse sahibi şairlerimizdendir.Bugünkü anlamda roman ve hikayenin yerini Divan Edebiyatı'nda mesnevi doldurmuştur.
