Edirne-Segedin Antlaşması,

1440’lardaki savaşlara son veren Osmanlı-Macar barış antlaşması (1444).

Antlaşma metninin Edirne (12 Haziran) ve Segedin’de (Szeged) (12 Temmuz) imzalanması nedeniyle bu adla anılmıştır.
OsmanlIların 1440’ların başında belirli bir zayıflık içinde görülmesi ve ikinci derecedeki bir dizi çarpışmada art arda yenilmesi AvrupalIları harekete geçirdi.

Papa IV. Eugenius’un çağrısı üzerine Macaristan kral naibi Hunyadi Janos komutasında oluşturulan birleşik Haçlı ordusu, güz hasadından sonra sefer mevsimini kapatmayıp kış mevsiminde de çarpışmayı sürdürerek, OsmanlI ordusunu 3 Kasım 1443’te Morava Irmağı kıyısında ve 24 Aralık 1443’te de İzladi’de (Zladica) yenilgiye uğrattı. OsmanlIların Balkanlar’dan sürülüp atılması tehlikesi belirdi; Edirne’nin boşaltılması telaşı baş gösterdi. Öte yandan Anadolu’da Karamanlıların saldırılarını sürdürmeleri, II. Murad’ı eski müttefiki ve kayınpederi Sırp despotu Georg Brankoviç aracılığıyla Macaristan’a barış önermek zorunda bıraktı. 22 Mayıs 1444’te Edirne’de Macar elçileriyle yapılan görüşmeler sonunda 12 Haziran’da Edirne’de imzalanan antlaşma gereğince Brankoviç’in vergi ödemesi koşuluyla Semendre ve Leskofça, Sırbistan’a bırakıldı.

Eflak Voyvodalığının Macaristan’ın egemenliğini tanıması, buna karşılık Osmanlı Devleti’ne yıllık vergi ödemesi öngörüldü. Tutsak ve rehinelerin karşılıklı serbest bırakılması ve barışın 10 yıl yürürlükte kalması da antlaşmanın koşulları arasındaydı. Baltaoğlu Süleyman Bey başkanlığındaki bir elçilik heyeti ile Segedin’e gönderilen barış metni, Macar kralı Vladislav tarafından 12 Temmuz’da onaylandı. Barıştan sonra II. Murad, oğlu II. Mehmed (Fatih) lehine tahttan çekildiğini açıklayarak Manisa’ya gidince, Kral Vladislav papanın yoğun baskısı sonucunda 24 Temmuz 1444’te antlaşmayı tanımadığını ilan
etti. Antlaşmanın bozulması Varna Savaşı’ nın başlıca gerekçesi oldu.