Uzun Öykü (nouvelle): Tek bir durumu ya da olayı ele almasıyla romandan ayrılır. Öyküde olup bitenler, beklenmedik bir doruk noktasına doğru ilerler; gülünç ya da acıklı olabilir. Nouvelle, novellayla bağlantılıdır. XVI. yy’dan sonar nouvelle, yazın dünyasının tanıdığı bir tür oldu. XIX. yy’da bu türün en önemli yazarları Flaubert ve Mauppasant, Alfred de Musset, Alfred de Vigny, Prosper Merimée, Joseph-Arthur Gobineau ve Anatole France’dır.
Uzun Öykü (novelette): Romandan kısa, öyküden uzun olan kurmaca yapıt. Genellikle çok satılan ama yazınsal değeri yüksek olmayan “ucuz” öyküleri, aşırı duygusal aşk öykülerini ve korku öykülerini adlandırmada, aşağılayıcı bir anlamda kullanılır.Amerika’da bu terim, kısa öyküyle novella arasında kalan “uzun kısa öyküler”i anlatmak için kullanılır
Uzun Öykü (novella): Aslında novella, Boccaccio’nun yarattığı türden bir düzyazı anlatı, bir kısa öykü biçimiydi. Decameron (1471) bu tür öykülerin toplanmasından oluşur. Almanlar, bu türün en üretken uygulayıcıları oldular. Goethe bu konuyu şöyle özetlemişti: “Novelle’in konusu kimsenin duymadığı yaşanmış bir olay değil de nedir?” Bu türün genel özellikleri, destansı niteliği ve tek bir olayla, durumla (ya da çelişkiyle) ilgilenmesiydi.
Novella, tek bir olay üzerinde yoğunlaşır, bunu rastlantıyla aktarıyormuş izlenimi verirdi. Olayda beklenmedik bir dönüm noktasının bulunması gerekirdi; böylece mantıklı bir çıkarım bile olsa, sonuç okuru şaşırtırdı. Çoğu novella somut bir simge de içerirdi; bud a anlatının özünde yatan değişmez bir noktaydı. Uzunluğu birkaç sayfadan iki-üç yüz sayfaya kadar değişirdi.
Günümüzde bu terim, daha çok uzun öyküyü kısa öyküden ya da kısa romanı eksiksiz bir romandan ayırmak için kullanılır. Orta uzunluktaki bu türün örnekleri arasında, Tolstoy’un Kazaklar ( The Cossaks; 1852) ve İvan İlyiç’in Ölümü (The Death of Ivan Ilyich; 1886), Thomas Mann’in Tonio Kröger ve Venedik’te Ölüm (Tod in Venedig; 1913), Hemingway’in Yaşlı Adam ve Deniz (The Old Man and the Sea; 1952) gibi yapıtlar vardır. Bazıları bu sıralamaya Conrad’ın üç uzun öyküsünü de ekler: Youth (Gençlik), Karanlığın Yüreği ( Hearth of Darkness; 1902) ve Typhoon (Kasırga; 1903).
Bu türün örnekleri arasında da, salt yaşanan olay(lar)ın anlatılmasından deneyimlerin aktarılmasına, “masum” öykülemeden ahlak dersi vermeye, yaşama yönergesi önermeye, deneyim aktarmaya, yaşam felsefesi öğretmeye dek uzanan bir yelpaze görülebilir.
