Nimet hanım’dan Nimet Abla’ya

Nimet Abla, o yorucu yılları daha sonra kendisiyle 1952 yılında röportaj yapan Akın gazetesi muhabiri Bur­han Rıza Aköz’e kısaca şöyle anlatacaktı:
“O yıllarda çok ça­lıştım, çok didindim, çok yo­ruldum. Dükkanın üzerinde yattığım için, sabah 6′da kal­kıp karda kışta, gece yarısına kadar çalışıyordum. Hakika­ten bu mücadele çok çetin ol­du. Ama Cenab-ı Allah’ın da yardımı ile muvaffak oldum. Ne kadar şükretsem azdır. İşte bu satışlarda, biletlerimin birçoğuna büyük ikramiyeler çıkmıştı. Ben de reklam olsun diye, ikramiye çıkan biletleri dükkanıma astım. Bu vaziyeti gören halk, o günden sonra bana ‘Nimet Abla’ demeye başladı. O gün bugündür, her­kesin Nimet Ablası’ yımdır.”
Eminönü’ndeki ‘Talihli Gişe’nin adı ‘Nimet Abla’ gi­şesi olarak değiştirilirken, istimlak nedeniyle yeri de deği­şir. Nimet Abla gişesi 1938 yı­lında, bugünkü yerine taşınır. En büyük rakibi ‘Tek Kollu Cemal’ de hemen bitişiğindeki yeti tutar.
Gençliğini bilenlerin “Alımlı, çalımlı, boylu, poslu bir güzel” olarak tanımladık­lar Nimet Abla’nın bir özelliği de hayırseverliğiydi. Kendisi­ne bilet için de­ğil de, para için uzanan elleri geri çevirmiyor, yoksul ço­cukları giydiri­yor, parasız gençleri üniversi­tede okutuyor, çocuğu olma­dığından, manevi evlat edindi­ği kızların her şeyiyle yakın­dan ilgileniyordu.