Kimse kimseyi sevemedi aslında
Kötürüm bir hüzündü
kapanan her perdenin sonu
ve avuçlarımıza bırakılan
göçebe aşk izleri
iyileşmeyecekti
biliyordum...
Kırlangıç masallarının kırlarda son bulduğunu
ve o pervasız, ucube aşk destanlarının hiçe yazıldığını
bildiğim gibi
senin beni
benim seni bir türlü sevemediğimiz
gerçeği gibi
şimdi bir gün
olur da yeniden tutulmak istersen
bu hayatta var olmayan bir başka düşe
aynalardan uzak dur sevgilim
dışarıda kış var
içeride hepsinden daha dondurucu ölüm hiçliği
geçtiği tüm yürekleri
sahipsiz hikayelere dönüştüren koca bir HİÇ
üzerinde tek bir delik açılmamış son duvarımdı sana sakladığım
o duvarın ardındaysa
manasız ifadem
ve bildiğin tüm masalların
anlatılmayan kötü sonları
işte bu benim...
neden bunca hüzün yazarsın diye hiç sormadın bana
çünkü
kimse kimseyi sevemedi sevgilim
şimdi bir gün
olur da yeniden düşmek istersen sevdaya
kimsesiz bir deniz fenerini sev
ve sevmeyi öğren yeniden...
Ey kalbime teşebbüs eden kadınlar!
ve sen son şiirime sakladığım,
hiç bilemediğim kokun eserken hala bir yerlerde
bak dokun kirpiklerime
hala çocuğum
ağlarsam ya karanlık ya perdeler ardında
küflü bir hasret ezgisi
bu içimde dinmeyen
ve sen,
olur da yeniden okşamak istersen bir gün saçlarımı
ya bul ve öldür bu hüzünbaz deniz fenerini
ya da öyle sessiz, sedasız içinden sev
beni karıştırma...
