Ablacığım
Güzel ablam, gül ablam!
Sever, sayarım onu.
Biliyorum ablamın,
Gül gibi koktuğunu.
Nasıl davranmam gerek?
Onu örnek alırım.
Her işi, güzel, doğru,
Ona hayran kalırım.
Tatlı tatlı konuşur,
Masal anlatır bana.
Kucağına oturur,
Sarılırım ablama.
O bana dost, arkadaş,
Sevgi dolu bir kucak.
Onunla, annem, babam,
Evimiz daha sıcak.
Rıfkı Kaymaz
Ah Erzincanım
Onüç Mart, ramazan teravih vakti,
Müminler sel gibi camiye aktı,
Şehir secdelerle yıkanacaktı,
Yıkılarak viran oldu Erzincan,
Gül idi, sarsıldı, soldu Erzincan.
Binalar yıkıldı, kurudu bağlar,
Gözyaşı dikmekte bulutlar, dağlar,
Fırat coşkun Fırat, hüzünle çağlar,
Ah ü figanlarla yandı Erzincan,
Çileye boyanan candı Erzincan.
İçli bir ağıtı yaktı Şelâle,
Tutuştu yürekler, Erzincan ile.
Günler gece oldu, geceler çile,
Ah derim, yanarım, canım Erzincan,
Kurudu: gözyaşım, kanım Erzincan.
Kimi vefat etti, muhtaç duaya,
Kimi hasret kaldı, ana babaya.
Yüzlercesi birden Terzibaba’ya,
Beyaz kefeniyle girdi Erzincan,
Yüklendi; acıyı, derdi Erzincan.
“Erzincan’da bir kuş...” kolu kanadı,
Kırılmış, göklere çıkar feryadı,
Yanık bir destandır,Erzincan adı,
Adın acım, dört bir yanım Erzincan,
Dualar seninle canım Erzincan.
Rıfkı Kaymaz
