Egoizm ( Bencillik)
bencilik, EGOİZM olarak da bilinir, felsefede, iyinin, kendi çıkarını gözetme temeline dayandığını ileri süren etik kuramı.
Kişinin kendi değerine aşırı önem vermesi anlamına gelen benlikçilik (egotizm) yerine de bazen yanlışlıkla bu terim kullanılır.
Benci öğretiler, benliğin felsefi anlamda ne olduğundan çok, kişinin kendisiyle ilgili tasarımları ve ilgi alanları üzerinde yoğunlaşır. Bu öğretiler, kişinin kendi gönenç ve kazancını artırarak yetkinliğe erişebileceğini öne sürmekle birlikte, bazen bunun yolunu bilmediği için yol göstermenin gerekebileceğini de kabul ederler.
Birçok etik kuramının benciliğe kayan bir tutumu vardır. Eski Yunanlıların hazcı etiği, her insanın kendisi için en büyük mutluluğu aramasını salık verir. 17. yüzyılda Hobbes maddeci, Spinoza ise usçu bir yaklaşımla iyinin, kişinin kendi benliğini sakınması olduğunu ileri sürmüşlerdir. Bu anlamda, insanın kendi vicdanını ve ahlaki gelişmesini gözetmesini vurgulayanlar da benci sayılır.
Bu tür görüşlerin karşısında, insanın toplumsal yönlerine ve bireyden çok topluluğa önem veren etik kuramı yer alır. Olgucu Auguste Comte’un özgecilik olarak adlandırdığı akımın birer biçimi olan Stoacı dünya yurttaşlığı kavramı, kabileci dayanışma ruhu ve yararcılık bu öbeğe sokulabilir. Ama iki kuram arasında her zaman çok açık bir ayrım yapılamaz.
Son düzenleyen Safi; 29 Mart 2017 21:12
