İnsanoğlunun ateşle ilk kez ne zaman tanıştığı, kesin olarak bilinememekle birlikte, ateşin bulunuşu ile ilgili temel inanış doğanın bir yıldırım veya sıcak ile ateşin yanmasına neden olduğu insanların ise yanan ateşi bu tip olaylarla öğrendiğidir. Bilim adamları, bu insanın ateşi tanıdığını, ancak onu yakmayı bilmediğini ve alevlerin doğal olaylar sonucu onun hayatına girdiğini kabul ediyorlar. Fakat 1929 yılında yapılan araştırmaların sonucunda Pekin’in 45 kilometre uzağındaki Choukontien mağarasında, 500 bin yıl öncesine ait bir insan kalıntıları bulunduğunda, bu insanın yanında bazı yanmış cisimlere de rastlandı.

İsa’nın doğumundan 12 bin yıl önce, Taş Devri insanı, çakmak taşlarıyla ateş yakmayı öğrendi. Bu buluşu, birbirine çarpan iki çakmak taşından çıkan kıvılcımın yerdeki kuru otları tutuşturmasıyla bir rastlantı sonucu yaptığı sanılıyor. 4 bin yıl sonra, Taş Devri insanı, bir odun parçasını bir başka tahtanın üzerine hızla sürterek ateş yakmayı kolaylıkla beceriyordu.

Ortaçağ’la birlikte, insanoğlu kav çakmağını geliştirdi ve bu yöntem, en yaygın ateş yakma tekniği olarak dünyaya yayıldı. 14. yüzyılda sodyum nitrat ve alkol karışımına batırılarak kurutulmuş çubuklarla, ilk kibrit benzeri ateş yakma aygıtları üretildi.

1827 yılında İngiliz kimyageri John Walker, küçük tahta parçalarının uçlarını antimon sülfit, potasyum klorat ve arapsakızı karışımına batırarak ilk kibriti yaptı. 1830 yılında Fransa’da Charles Sauria, fosfor kullanarak bir kibrit üretti. Ama, kullanılan maddenin zehirli olması nedeniyle, daha üretim aşamasında 20 kişi hayatını kaybetti. 20 yıl sonra, İsveçli bilim adamı John Lundstron, Sauria’ nın yöntemini güvenli hale getirdi.

1909 yılında benzinli çakmaklar yapıldı. 1945 yılında da bütangazıyla çalışan çakmaklar geliştirildi. Bugün çok yaygın olan manyetolu ve pilli çakmaklarla ilgili çalışmalar ise, daha 1880 yılında Fransız fizikçileri Pierre ve Paul-Jacques Curie tarafından başlatıldı.