Ateşi kim buldu?

ateşi kim buldu

İnsanoğlu ateşi çok eski zamanlardan beri bilmektedir.Bundan yüz binlerce yıl önce Avrupa`da insanların yaşamış olduğu belirli mağaralarda,ocak niyetine kullanıldığından şüphe edilmeyen taşlar arasında kömür ve yanık kemik parçaları bulunmuştur.

Fakat insanoğlu ateş yakmayı nasıl öğrenmişti acaba? Bu soruyu ancak tahminle cevaplandırabilmekteyiz.İlk insan ateş yakmayı öğrenmeden öncede bunu nasıl kullanacağını, ateşten nasıl yararlanacağını biliyordu.Örneğin yıldırım kof bir ağaç kütüğünü yakıyor, bunun yakınındaki bir insan da kütükten sağladığı ateşi uzun süre muhafaza ediyordu.

Yukarda değinmiş olduğumuz gibi, mağara devri insanının ateş yakmayı nasıl öğrendiğine ilişkin tutarlı bir tahminde bulunabiliriz. Karanlıkta kuvvetle birbirine sürtülen taşların kıvılcımlar meydana getirdiğini mağara adamı muhakkak fark etmişti. Fakat iki taşı birbirine sürterek ateş yakabilmek, fikrinin doğması ve bunun uygulanması için nice kuşakların geçmesi gerekmiştir.

İnsanoğlu tarafından yakılan ilk ateş konusunda değişik bir tahmin daha vardır. Bu tahmin,günümüzde ilkel topluluklarda yapılabilecek bir gözlemle ilgilidir.Şimdi,sözünü ettiğimiz bu ilkel topluluklardaki bazı yöntemlere eğilelim. Alaska`da bazı kabilelerden yerliler, iki taş üzerine sülfür (kükürt) sürer ve bu taşları birbirine sürterler. Kükürt ateşlenince de,yanan taşı kuru otların veya ateş alabilecek başka şeylerin üzerine atarlar.

Hindistan`da ve Çin`de, kırık bir çömlek parçasına , bir bambu (kamış) çubukla sertçe sürtülür. Bambu çubuğun dış yüzü çok serttir ve çakmak taşı niteliklerine sahiptir. Eskimolar ise, alelade bir kuvartz parçasını, bir demir piriti parçasına sürterler. Kuvartz,bünyesinde silis bulunan bir nevi taştır. Gerek bu tür kuvartz gerekse silisli demir parçaları, Eskimolar`ın yaşadıkları çevrede çok yaygın ölçüde bulunur . Kuzey Amerika`da yaşayan kızılderililer arasında da, ateş yakmak için iki çubuğu birbirine kuvvetle sürtüştürmek çok yaygın bir yöntemdir. Örneklerden de anlaşılacağı gibi, bu uygulama ve yöntemlerin hepsi yaklaşık olarak aynı esasa dayanmaktadır.

Eski Yunanlılar ve Romalılar ise başka bir yöntemden yararlanırlardı. Bu yöntemin temel unsuru, güneşin ışınlarını belirli bir noktada odaklaştıran bir nevi mercekti.

Güneşin ışınları bu mercek sayesinde belirli bir noktada yoğunlaştırıldığı zaman, kuru bir ağaç parçasının yanmasını sağlayacak kadar ısı uygulanmış oluyordu.

Eski çağlarda ateşle ilgili olarak dikkati çeken bir şey de, birçok ilkel toplumlarda insanların "devamlı ateş"i muhafaza etmeleri,bu bakımdan gösterdikleri titizliktir. Şimdiki Meksika`da yaşayan eski Mayalar, Aztekler, tapınaklarında veya belirli yerlerde hiç sönmeyen,sönmesi ne meydan verilmeyen devamlı ateşler yakarlardı. Eski Yunanlılar, Mısırlılar ve Romalılar da, tapınaklarında aynı yöntemi uygulamışlardır.


Kaynak: Ateşi kim, ne zaman ve nasıl bulmuştur?

İsa’nın doğumundan 12 bin yıl önce, Taş Devri insanı, çakmak taşlarıyla ateş yakmayı öğrendi. Bu buluşu, birbirine çarpan iki çakmak taşından çıkan kıvılcımın yerdeki kuru otları tutuşturmasıyla bir rastlantı sonucu yaptığı sanılıyor. 4 bin yıl sonra, Taş Devri insanı, bir odun parçasını bir başka tahtanın üzerine hızla sürterek ateş yakmayı kolaylıkla beceriyordu.

Ortaçağ’la birlikte, insanoğlu kav çakmağını geliştirdi ve bu yöntem, en yaygın ateş yakma tekniği olarak dünyaya yayıldı. 14. yüzyılda sodyum nitrat ve alkol karışımına batırılarak kurutulmuş çubuklarla, ilk kibrit benzeri ateş yakma aygıtları üretildi.

1827 yılında İngiliz kimyageri John Walker, küçük tahta parçalarının uçlarını antimon sülfit, potasyum klorat ve arapsakızı karışımına batırarak ilk kibriti yaptı. 1830 yılında Fransa’da Charles Sauria, fosfor kullanarak bir kibrit üretti. Ama, kullanılan maddenin zehirli olması nedeniyle, daha üretim aşamasında 20 kişi hayatını kaybetti. 20 yıl sonra, İsveçli bilim adamı John Lundstron, Sauria’ nın yöntemini güvenli hale getirdi.

1909 yılında benzinli çakmaklar yapıldı. 1945 yılında da bütangazıyla çalışan çakmaklar geliştirildi. Bugün çok yaygın olan manyetolu ve pilli çakmaklarla ilgili çalışmalar ise, daha 1880 yılında Fransız fizikçileri Pierre ve Paul-Jacques Curie tarafından başlatıldı.

İnsanoğlunun ateşle ilk kez ne zaman tanıştığı, kesin olarak bilinememekle birlikte, ateşin bulunuşu ile ilgili temel inanış doğanın bir yıldırım veya sıcak ile ateşin yanmasına neden olduğu insanların ise yanan ateşi bu tip olaylarla öğrendiğidir. Bilim adamları, bu insanın ateşi tanıdığını, ancak onu yakmayı bilmediğini ve alevlerin doğal olaylar sonucu onun hayatına girdiğini kabul ediyorlar. Fakat 1929 yılında yapılan araştırmaların sonucunda Pekin’in 45 kilometre uzağındaki Choukontien mağarasında, 500 bin yıl öncesine ait bir insan kalıntıları bulunduğunda, bu insanın yanında bazı yanmış cisimlere de rastlandı.

İsa’nın doğumundan 12 bin yıl önce, Taş Devri insanı, çakmak taşlarıyla ateş yakmayı öğrendi. Bu buluşu, birbirine çarpan iki çakmak taşından çıkan kıvılcımın yerdeki kuru otları tutuşturmasıyla bir rastlantı sonucu yaptığı sanılıyor. 4 bin yıl sonra, Taş Devri insanı, bir odun parçasını bir başka tahtanın üzerine hızla sürterek ateş yakmayı kolaylıkla beceriyordu.

Ortaçağ’la birlikte, insanoğlu kav çakmağını geliştirdi ve bu yöntem, en yaygın ateş yakma tekniği olarak dünyaya yayıldı. 14. yüzyılda sodyum nitrat ve alkol karışımına batırılarak kurutulmuş çubuklarla, ilk kibrit benzeri ateş yakma aygıtları üretildi.

1827 yılında İngiliz kimyageri John Walker, küçük tahta parçalarının uçlarını antimon sülfit, potasyum klorat ve arapsakızı karışımına batırarak ilk kibriti yaptı. 1830 yılında Fransa’da Charles Sauria, fosfor kullanarak bir kibrit üretti. Ama, kullanılan maddenin zehirli olması nedeniyle, daha üretim aşamasında 20 kişi hayatını kaybetti. 20 yıl sonra, İsveçli bilim adamı John Lundstron, Sauria’ nın yöntemini güvenli hale getirdi.

1909 yılında benzinli çakmaklar yapıldı. 1945 yılında da bütangazıyla çalışan çakmaklar geliştirildi. Bugün çok yaygın olan manyetolu ve pilli çakmaklarla ilgili çalışmalar ise, daha 1880 yılında Fransız fizikçileri Pierre ve Paul-Jacques Curie tarafından başlatıldı.

İsa’nın doğumundan 12 bin yıl önce, Taş Devri insanı, çakmak taşlarıyla ateş yakmayı öğrendi. Bu buluşu, birbirine çarpan iki çakmak taşından çıkan kıvılcımın yerdeki kuru otları tutuşturmasıyla bir rastlantı sonucu yaptığı sanılıyor. 4 bin yıl sonra, Taş Devri insanı, bir odun parçasını bir başka tahtanın üzerine hızla sürterek ateş yakmayı kolaylıkla beceriyordu.

Ortaçağ’la birlikte, insanoğlu kav çakmağını geliştirdi ve bu yöntem, en yaygın ateş yakma tekniği olarak dünyaya yayıldı. 14. yüzyılda sodyum nitrat ve alkol karışımına batırılarak kurutulmuş çubuklarla, ilk kibrit benzeri ateş yakma aygıtları üretildi.

1827 yılında İngiliz kimyageri John Walker, küçük tahta parçalarının uçlarını antimon sülfit, potasyum klorat ve arapsakızı karışımına batırarak ilk kibriti yaptı. 1830 yılında Fransa’da Charles Sauria, fosfor kullanarak bir kibrit üretti. Ama, kullanılan maddenin zehirli olması nedeniyle, daha üretim aşamasında 20 kişi hayatını kaybetti. 20 yıl sonra, İsveçli bilim adamı John Lundstron, Sauria’ nın yöntemini güvenli hale getirdi.

1909 yılında benzinli çakmaklar yapıldı. 1945 yılında da bütangazıyla çalışan çakmaklar geliştirildi. Bugün çok yaygın olan manyetolu ve pilli çakmaklarla ilgili çalışmalar ise, daha 1880 yılında Fransız fizikçileri Pierre ve Paul-Jacques Curie tarafından başlatıldı.