İbn-i Batuta

(1304 Tanca - 1369 Tanca), Arap gezgini. Çağına göre iyi bir eğitim gördü. Genç yaşında hac amacıyla çıktığı bir yolculuğunda uğradığı yerlerde din ve hukuk bilgisiyle ilgi topladı, önemli kişilerle tanıştı. Antakya'ya kadar Suriye'yi, Mardin'e kadar Kuzey Irak ve İran'ı gezdi. 1329-1330 yıllarını Mekke ve Yemen'de geçirdi, sonra Somali'ye, oradan Doğu Afrika'ya geçerek Zengibar'a kadar uzandı. Arabistan'a dönüp Suriye/Lazkiye'den bir gemiyle Anadolu'ya geçti. Güneyden kuzeye Anadolu'yu gezdi (Alanya, Antalya, Burdur, Isparta, Denizli, Konya, Niğde, Kayseri, Sıvas, Erzurum, Kastamonu, Sinop vb.). Buradan Kırım'a geçip Bulgaristan üzerinden İstanbul'a geldi. Sonra Harizm, Horasan, Afganistan vb. Asya ülkelerini dolaştı, Hindistan'a geçti, burada 7 yıl Delhi kadılığı yaptı.

Bu arada Hint elçisi olarak Çin'e gitti. Cava ve Endonezya adalarını da gezdikten sonra ülkesine (Fas/Tanca) döndü (1349). Bir süre sonra İspanya'ya gitti, dönüşte Sudan ve Büyük Sahra'yı gezdi. Yeterince gezdiği kanısına varınca notlarını birleştirip "Seyahatname"sini yazmaya koyuldu. Fakat Fas Sultanı Ebu İnan'ın buyruğuyla yapıtını bilgin İbni Cuzey el-Kelbi'ye yazdırdı. Seyahatnamenin özgün adı "Tuhfetün Nuzzar fi Garaibil Emsal vel Acaibül Esfar"dır (Acayip Seferler ve Garip Misaller Görenlerin Armağanı). Yapıt "İbni Batuta Seyahatnamesi" olarak tanınmıştır. Batuta'nın anlattıklarına yazıcı bilgin İbni Cuzey, gezginin anlattığı yerler hakkında kendi bilgilerini katmış, ora ozanlarının şiirlerini ekleyip birtakım öykülerle de yapıtı süslemeye çabalamıştır. Yapıtta gerçeğe uymayan birçok bilgi ve olağanüstü olay vardır. Yapıtın aslı, Paris Ulusal Kitaplığı'ndadır.