TENEKECİ
Tenekeleri keserek ve şekillendirerek çeşitli eşyalar yapma işidir.
Tenekeciler, çatı oluğu, soba, boru, huni, fıskiye, yağ ve peynir kapları gibi pek çok şey yaparlar.
MACUNCU
“Macun” adı verilen baharatlı, tarçınlı, yumuşak ve yapışkan şekerlemeyi yapma işidir.
Macuncular, tepsileriyle ya da arabalarıyla sokaklarda dolaşırlar. Macun tahta bir çubuğa dolanarak satılır.
Macunun çilekli, limonlu, portakallı, naneli gibi farklı çeşitleri vardır.
KALAYCILIK
Bakır kapların kalayla kaplanması işidir.
Kalaycılar, kalaylanacak kabın ezik yerleri varsa bunları örs ve çekiç yardımıyla düzeltirler.
Ardından kum ve kömür kullanarak kapları temizler, parlatır ve sonra kalayla kaplarlar.
Kalaylanmamış bakır kaplarda pişirilen yemekler zehirlenmelere yol açabilir.
SEPİCİLİK
Hayvan derilerini bazı işlemlerden geçirerek kullanılabilecek hale getirme işidir.
Sepicilerin hazırladığı deri, genellikle ayakkabı, çanta, ceket, semer gibi eşyaların yapımında kullanılır.
Sepicilik, “debbağlık” ve “tabaklık” olarak da adlandırılır.
ŞERBETÇİLİK
Meyve suyuyla şekerli suyu karıştırarak “şerbet” adı verilen içeceği yapma işidir.
Şerbetçiler, şerbeti “şerbet güğümü” ya da “tuluk” adı verilen özel kaplarda ve soğuk
olarak satarlar.
DEMİRCİLİK
Tarım işlerinde kullanılan tırpan, orak, çapa, kazma, balta, keser gibi çeşitli araç ve gereçleri yapma işidir. Demirciler ayrıca çekiç, balyoz, nal, çivi, kapı kilidi gibi pek çok şey yaparlar.
Demirciler demiri, kızgın ateşte ısıtıp yumuşatırlar. Sonra “örs” adı verilen bir çelik parçasının üzerine koyup çekiçle döverek şekil verirler.
DEĞİRMENCİLİK
Buğday, arpa, mısır ve benzeri tahılların parçalanıp eleklerden geçirilerek yani öğütülerek un haline getirilmesi işidir. Bu işin yapıldığı yerlere “değirmen” denir.
Değirmenler insan yerine hayvan ya da su gücü gibi farklı bir güç kaynağından yararlanılan ilk yerlerden biridir.
YORGANCILIK
Yorgan dikme işidir.
Yorgancılar, pamuk ya da yün gibi bir dolgu malzemesini iki kumaş arasına yerleştirirler. Sonra elde dikerek bunu yorgan haline getirirler. Yorgan dikilirken, üzerine çeşitli motifler de yapılabilir.
BASMACILIK
Basmacılık, üzerine kabartma şekiller oyulmuş kalıpların boyaya batırılıp kumaşa bastırılarak kumaşın desenlendirilmesi işidir.
Basmacılar, genellikle masa örtüsü, nevresim ve yazma gibi eşyaların üzerine desen yaparlar.
Basmacılıkta kullanılan kalıplar genellikle ıhlamur ağacından yapılır.
SEPETÇİLİK
Bitkilerin saplarını ve ağaçların genç dallarını örerek eşya yapma işidir.
Sepet yapımında genellikle mısır ve saz bitkilerinin sapları ve söğüt, kestane, fındık ağaçlarının genç dalları kullanılır.
ÇERÇİCİLİK
Sokaklarda ve pazar yerlerinde dolaşarak ufak tefek eşyalar satma işidir.
Çerçiler çorap, eldiven gibi giysiler; kumaş, makara, boncuk, iğne, dantel gibi malzemeler; çaydanlık, tava, cezve benzeri mutfak eşyaları ve plastik eşyalar
satarlar.
ÇÖMLEKÇİLİK
Toprak ya da kili şekillendirip fırınlayarak eşya yapma işidir.
Çömlekçiler çanak, çömlek, testi, sürahi, bardak, vazo, küp gibi çeşitli eşyalar yaparlar.
Çömlekçilik ilk olarak MÖ 7000’li yıllarda ortaya çıkmış.
HALLAÇ
Yünü ve pamuğu, yay ve tokmak gibi özel aletlerle kabartma işidir.
Hallaç tarafından kabartılan yün ve pamuk, yastık, yorgan, şilte yapımında kullanılır.
Hallaçlara, işlerini yaparken yünü ve pamuğu bir yerden bir yere attıkları için “atımcı” da
denir.
URGANCILIK
Keten, kenevir, pamuk gibi bitkilerin liflerinden “urgan” adı verilen ince halat yapma işidir.
Halı, kilim ve benzeri dokumaların üretiminde urgan kullanılır.
ARZUHALCİLİK
Mektup, dilekçe ve benzeri resmi yazıları bir başkası için yazma işidir. Arzuhal sözcüğü
“dilekçe” anlamına gelir.
Arzuhalciler, çeşitli devlet kuruluşlarının yakınında, sokakta çalışırlar.
NALBANTLIK
1700’lü yıllarda Osmanlı İmparatorluğu döneminde ortaya çıkmış bir meslektir.
At, eşek, katır ve benzeri hayvanların tırnaklarına nal çakma işidir.
Nalbantlar, nal çakarken “nal tokmağı” adı verilen tahta tokmaklar ve “nallama” adı verilen özel bir çekiç kullanırlar. Hayvanların tırnak bakımını da yaparlar.
