"Çamur Atmak"... "Çamura Yatmak..." Deyimlerinin Kökenleri...


İslami Teyemmüm'den Toprağa-Çamura Bulanmaya Kadar Bir Vaftiz-Arınma Aracı Olarak Toprak...


Bir çeşit "eğlence" aracı olarak kullanılan "çamur güreşleri" veya "çamur müsabakaları" da, dinsel kökenlere sahip ritüellerin bozulmuş biçimleri olarak günümüze ulaşmışlardır.

Dinlerde "arınma", fiziki değil, "ruhani" temizlik olarak ele alındığı için, "su ile", "nehirde arınma" vb. olduğu gibi, ateş tapınımcısı kültlerde "ateşle arınma ritleri" olduğu gibi, "taş" ile, "toprak" ile arınma ritüelleri de bulunmaktaydı.

Eski Mezopotamya dinlerinde "başından aşağıya kül atmak", "başından aşağıya toz-toprak atmak" gibi "arınma edimleri"ni biliyoruz. Eski anlatımlara göre, suçlu olan veya kendisine tanrının acımasını isteyen ateş tapınımcısı bir geleneğe bağlı olan kişi, sunuyu-kurbanı "ateşte yakarak sunduktan" sonra, sunu-kurbanın külünü başından aşağıya döktüğü zaman, böylece arınmış-korunmuş oluyordu. Çünkü böylece aslında, Tanrı'ya karşı bir oyun oynayarak, kendini yanmış gibi göstererek yanmaktan-yakılmaktan kurtulmuş oluyordu.

Nerhir vaftizlerinde de, vaftiz edilen kişi, sanki nehirde boğulmuş-ölmüş gibi kabul ediliyor; "yeni", "farklı" bir şahıs olarak ortaya çıkıyordu!

Bizler farkına varmadan, sözünde durmayan, cayan ve aslında bir "suç işleyen" kişinin "çamura yattı"ğından bahsederken, suç işleyen bir şahsın çamura yatarak suçlarından arındığı kabul edilen bir ritüelin kalıntısı temelinde konuşmuş oluyoruz. Ama ne "sözlükler", ne "deyim açıklamaları", "çamura yatmak" sözlerinin ardında, Mezopotamya'nın 3-5 bin yıllık ritüeller tarihi bulunduğundan bahsetmezler. Hatta, bu deyim ile dinsel ritler arasındaki ilişkileri de öğrenemeyiz.

Güncel konuşmalarımıza kadar, farkında olalım veya olmayalım, hepimiz, her saniyemizde bu binlerce yıllık geçmişle birlikte yaşarız.