Radyo dinlemek bir kültürdür. Netice içinde bize ait bir şeyler taşır. 1920’lerde başlayan radyo serüvenimiz bugüne değin sürmüştür. Televizyonun ülkemize Avrupa’ya nazaran geç girmesi şüphesiz bu etkiyi arttırmıştır. Radyo uzun bir dönem en etkili kitle iletişim aracı olarak ülkemizde hüküm sürdü. Bu sayede İstanbul Türkçesi ya da TRT Türkçesi dediğimiz standart Türkçe yaygınlaştı. Halkımız tamamen Türkçeyi doğru ve düzgün bir şekilde konuşmasa da doğru ve düzgün bir biçimde konuşulan Türkçenin nasıl olması gerektiğini kavradı. Bugünkü müzik kültürümüzü de radyoya borçluyuz. Toplumun müzik zevkini belirleyen etmenlerden biri de radyo olmuştur. Geleneksel Türk Müziği radyo sayesinde toplumun bütün katmanlarına ulaştırılmıştır. Toplumumuz edebi eserleri radyo aracılığıyla tanımıştır. Yurt ve dünya haberlerini radyo ile öğrenmişiz. Her şeyden önemlisi kullanıldığı zaman dilimi itibariyle Batı’daki radyo deneyimlerinden faydalanılamamıştır. Bu yüzden Türkiye’de radyoculuk kendine özgü bir gelişim göstermiştir.

Türk radyosu teknoloji ile kültürümüzün buluşmasından doğmuştur. Seneler geçtikçe de radyo ve biz birbirimize sinmişiz. Radyonun bizi etkilediği kadar biz de radyoyu etkilemişiz. Bu yüzden radyo dinlemeyi seven ve çok iyi derecede yabancı dil bilen birisi yurt dışına çıktığında radyoyu açtığında aynı keyfi alamaz. Radyo dinlemeyi bir kültür olarak kabul etmemizin nedeni budur. Aynı şey televizyon için söylenemez mi? Evet, televizyonu da içselleştirmişiz. Ancak radyo kadar değil. Çünkü televizyonu açtığınızda karşınıza çıkan eğlence programının aynısını başka bir ülkede görebilirsiniz. Severek izlediğiniz bir yarışma programının aynısı çok daha öncesinde başka bir ülkede yayınlanmış olduğunu öğrenince hayal kırıklığına uğrayabilirsiniz. Çünkü günümüzün iletişim ve ulaşım imkânları etkileşimi arttırdığı için televizyonculuğumuzun Batı’dan farkı kalmamaktadır. Bu yönüyle canlı radyo dinlemek kültürümüzün bir parçası iken televizyon kültürümüzün bir parçası olmaktan uzaktır.