ZEBUN sıf. (fars. zebun). Esk.
1. Güçsüz, zayıf, aciz: “O dakikadan itibaren o gözler ümitsiz, zebun, meyus bir aşkın âlâmını bana hıçkırıklarla anlatmış..." (H. E. Adıvar).
2. Zebun etmek, aciz bırakmak, çaresiz kılmak: "Yârân-ı vefâkân zebun etti ecel" (Y. K. Beyatlı).
3. (Birinin) zebunu olmak, birine zebun olmak, bir kimseye aşırı düşkün olmak, onu çok sevmek.
4. Zebunküş -> ZEBUNKÜŞ.