VERHAEREN (Emile), fransızca yazan belçikalı şair (Sint-Amands 1855 - Rouen 1916). La Jeune Belgiçue dergisinde redaktörken, simgecilerin saflarına katılmak üzere bu dergiden ayrıldı. Önceleri, les Flamandes (1883) adlı yapıtıyla natüralizme yönelir gibi olduysa da, mistik eğilimleri ağır bastı (les Moines, 1886); Soirs ve DĞbâdes (1888) gibi umutsuzluk dolu şiirlerine ve daha sonra Flambeaux noirs'a (1888-1891) esin kaynağı olmakla birlikte les Apparus dans mes chemins'de (1891) az çok hafifleyen manevi bir bunalıma düştü. Bu boğuntu duygusu les Campagnes hallucinöes (1893) adlı yapıtında yeniden ortaya çıktı; modern uygarlığın sorunlarıyla yakından ilgilenen Verhaeren, karabasan görüntüleri yerine (les Villes tentaculaires, 1895) kalabalığın, çabanın, sanayi kentlerinin şiirselliğini yücelten toplumsal bir lirizme yöneldi (les Visages de ta vie, 1899; les Forces tumultueuses, 1902; /a Multiple Splendeur, 1906; les Rythmes souverains, 1910). Bunun yanı sıra, daha esnek bir dize yapısına ulaşabilmek için klasik ölçüyü bıraktı, aşkın sağladığı dinginliği (/es Heures clairs, 1896; les Heures d'aprĞs-midi, 1905; les Heures du soir, 1911) dile getiren ve ülkesinin insanlarıyla görüntülerini bir arada yücelten şiirler kaleme aldı (Toute’ la Flandra 1904-1911). Savaş, daha iyi bir insanlığın doğacağına olan inancını sarstı ve Romain Rolland'ın çağrılarına karşın, Verhaeren “kavga''ya karıştı (les Ailes rouges de la guerre, 1916). Düzyazıları arasında birkaç öyküsünü, edebiyat eleştirilerini ve sanat incelemelerini anmak gerekir. Ayrıca oyunları vardır (les Aubes, 1898; le Cloître, 1900; Philippe II, 1901; HĞIĞne de Sparte, 1912). Verhaeren bir trenin altında kalarak öldü.