TEMBEL sıf. ve a. (fars. tenbel).
1. Çalışmayı, çaba göstermeyi sevmeyen bir kimse için kullanılır; uyuşuk, üşengen.
2. Tembel tembel, tembel bir biçimde.

—Geleneks. mim. Tembel gözü ya da tembel deliği, eski türk evlerinde, ocağın yanlarında yer alan küçük, kapaksız niş.

—sıf.
1. Ed. Ağır hareket eden: Irmağın tembel sularına kendini bıraktı.
2. Normalden yavaş çalışan bir organ için kullanılır: Tembel göz Bağırsakları tembel.

—Tar. Tembel krallar, Merovenjler’in Thierry liften (675) başlayarak çok genç olmalarından dolayı, yönetimi saray nazırlarına bırakmak zorunda kalan son krallarını belirten terim.