TEZAUF a. (ar. z/7'tan teza'uf). Esk.
1. iki katına çıkma, iki misli artma.
2. tezauf etmek, iki misli artmak: "Zaman geçtikçe istibdat şiddetini, tazyikini tezyid ettikçe Fikret'in ızdırabları da tezaufetti" (Ali Ekrem).

—Esk. ruhbil. Tezaufı şahsiyet, benlik ikileşmesi.